Conor Oberst is zonder twijfel een van de meest productieve muzikanten van de voorbije twee decennia. Al zijn projecten opgeteld, komt hij aan 27 (!) langspelers in 36 levensjaren. Een gigantisch oeuvre om een setlist uit op te maken dus. De Amerikaan lijkt echter elke keer opnieuw een passionele band op te bouwen met zijn meest recente creaties. Ook gisteren in de AB kreeg hij het niet over zijn hart om de wondermooie nieuwste langspeler ‘Ruminations’ oneer aan te doen. Daar maalden we niet om, want wat een intense show was het weer.
Oberst heeft altijd een boontje gehad voor jonge, onbekende muzikanten. In 1993 richtte hij samen met broer Justin het platenlabel Saddle Creek Records op en ook daarbuiten werden hechte banden met artiesten gesmeed. Het is dus niet verwonderlijk, maar des te meer lovenswaardig, dat hij gisteren twee Amerikaanse voorprogramma’s had meegenomen. De eerste was Miwi La Lupa, een singer-songwriter wiens enhousiasme even groot was als zijn dreadlocks lang. Hij vulde de nog bijna lege zaal met sterke en melancholische gitaarsongs, al stond zijn gedrevenheid soms de tederheid in de weg. De gitaarsnaren betaalden de rekening. Tijdens La Lupa’s laatste song maakten we reeds kennis met de engelenstem van Phoebe Bridgers, het tweede voorprogramma van de avond. Hun samenzang veroorzaakte een golf van kippenvel doorheen de, ondertussen goed gevulde, zaal. De tederheid die af en toe ontbrak in La Lupa’s set werd meer dan goedgemaakt in die van Bridgers. Haar bij momenten complexe gitaarspel vormde in combinatie met haar wondermooie stem erg goede songs.
De grote zwarte vleugelpiano links op het podium deed ons reeds bij het betreden van de zaal verlangen naar ‘Tachycardia’, de knappe opener van ‘Ruminations’. Lang moesten we niet op onze honger zitten, want ook gisteren opende Conor met de bitterzoete pianosong. Zijn typerende gebroken stem verstomde elke toeschouwer, net als het hartverscheurende mondharmonicaspel. Over ‘Gossamer thin’ en gitaarsong ‘Barbary coast’ kunnen we eigenlijk niet veel meer zeggen. Het openingstrio was zo puur en intens dat je er bij moest zijn om het te kunnen vatten. Zulke verslagenheid valt niet in woorden te beschrijven. En zo bleef het maar doorgaan, met onder meer ‘Ten women’ uit de tijd van The Mystic Valley Band, het Bright Eyes-nummer ‘Ladder song’ en een fantastische cover van The Replacements’ ‘Here comes a regular’. Oh ja, we zouden bijna vergeten zeggen dat Miwi La Lupa op voortreffelijke wijze de tweede (bas)gitaar en achtergrondzang verzorgde.
De voorbije maanden hebben letterlijk alle Amerikaanse artiesten die we live aan het werk zagen hun ongenoegen en schaamte geuit over Donald Trump. Nog nooit klonk het echter zo oprecht als toen Oberst hem een orange rat noemde. De woede die duidelijk diep vanbinnen borrelde sloeg om in hoop toen hij met bewondering vertelde over de protestmars die hij door de straten van Brussel had zien trekken. Hij riep op om samen sterk te staan tegen zulke onmenselijke praktijken, en heel de zaal was het met hem eens. Even later ging hij zelfs de levensbeschouwelijke toer op: “That’s one thing we have in common: we were all born and we will all die, and in the middle we’re all confused“. Om het dan toch een beetje te relativeren.
Na een korte pauze ging Conor gewoon verder met het ontroeren van mensen. ‘Counting sheep’ en ‘Next of kin’ waren de laatste ‘Ruminations’-parels van de avond, en na een cover van ‘Jack at the asylum’ als ode aan de zieke zanger van The Felice Brothers verraste hij ons met een afsluitend trio van Bright Eyes-songs. Voor de magische publiekslieveling ‘Lua’ haalde hij Phoebe terug op het podium. Het was een even mooi als amicaal zicht; Conor die samen met zijn twee supporting acts een van zijn grootste hits brengt. ‘The big picture’, nochtans een van onze all time favorites, was dan weer een redelijk atypische en relatief ontoegankelijke keuze. Wel een goede. Afsluiten gebeurde met het luchtige ‘At the bottom of everything’, iets dat we wel konden gebruiken na zo’n intense avond. Een wind van euforie zorgde voor de perfecte catharsis.
Conor deed gisteren wat we van hem verwachtten: met sterke songs en een gebroken stem het publiek onderdompelen in melancholie en zelfmedelijden. Z’n meest recente langspeler ‘Ruminations’, geschreven tijdens het herstel na een hersenkiste-operatie, was intiemer en puurder dan ooit tevoren, en dat merkte je ook in het concert. Gebruik makend van soberheid en stilte verstomde hij honderden mensen. En dat zal hij nog vaak doen. Oberst bevestigde nog maar eens dat hij een van de beste, meest poëtische en meest sombere singer-songwriters van onze generatie is. Een cultheld, en wat voor een.
In de AB kan je binnenkort nog Sampha, Bonobo en Strand of Oaks zien. Check de volledige kalender op de website.