Over de laatste worp van The Antlers ‘Familiars’ schreven we dat ze op de traanklieren mikte voor een aanslag. Als je die plaat inbeeldt in een live-setting kan die aanslag toch alleen maar terroristische proporties aannemen? Of niet?
Maar eerst Marika Hackman: Engels, blond, ex-model en ex-bandmaatje van topmodel Cara Delevingne met een gitaar. Wie al goed luisterde naar de nieuwe Alt-J, herkende misschien haar stem uit ‘Warm foothills’. Voor de meesten was het echter een aangename kennismaking met de gitaarplukkende, sympathieke zangeres. Marika babbelt namelijk graag met het publiek en was onder de indruk van de muisstille, welbeheerste Belgjes. Hoewel haar folky songs opgenomen meer een hoek af demonstreren, was dat live niet echt het geval. We kijken wel al uit naar haar debuut en het rondje dat ze daarna zal maken – hopelijk mét band.
Als je uit liefde voor ‘Familiars’ naar de AB was afgezakt, dan kreeg je waarde voor je 24 eurootjes. Het drietal uit Brooklyn – live een viertal – koos er resoluut voor om hun nieuwste worp bijna integraal te brengen. Dat zorgde er voor dat de broeierige sfeer met blazers in een uitvoerige hoofdrol gedurende de hele avond behouden werd. Om het grof maar in de eigen woorden van The Antlers uit te drukken, zou hier het gevaar ontstaan om de hond in slaap te doen. Zo ver kwam het echter niet. De band maakte in plaats van ons in comateuze toestand te wiegen indruk met hun grote opbouw, moeizame klim en ingehouden uitbarstingen. The Antlers zijn als een majestueuze eenhoorn die fier maar traag voortschrijdt in een enorme schoonheid die het onmogelijk maakt je ogen los te rukken.
Pas na de eerste helft van de set werd de drukkende zwaarte van de blazers wat opgeheven door ‘Parade’ en wat-het-hoogtepunt-kon-geweest-zijn ‘I don’t want love’, ware het niet dat de mix, althans vooraan, niet helemaal goed zat en de keyboard en gitaar niet tot z’n recht kwamen. Wat dan wel weer positief opviel waren de indrukwekkende, moeiteloze stemovergangen naar de kopstem door Peter Silberman.
Een eerste show van een Europese tour, zou niet compleet zijn zonder bisronde. Het werd een encore met twee van de grootste hoogtepunten van de avond. ‘Putting the dog to sleep’ zal ons in dromen nog najagen, terwijl ‘Epilogue’ ingehouden startte met enkel Silbermans gitaar, om na inval van de drums over te gaan in een zeldzaam moment van goedgeplaatste, georganiseerde chaos.
Of je nu meer voor geweien of meer voor eenhoorns bent, iedereen keerde tevreden terug. Wij steken onze voelsprieten uit voor een volgende afspraak.
Setlist:
1. Palace
2. Doppelgänger
3. Hotel
4. Kettering
5. Drift Dive
6. Director
7. Revisited
8. Parade
9. I don’t want love
10. Surrender
11. Refuge
____________________________
12. Putting the dog to sleep
13. Epilogue
De AB programmeert in de komende weken nog onder meer Angel Olsen (10.10), BRNS (10.10) en FKA twigs (16.10). Info, tickets en de volledige concertkalender vind je op de website van de concertzaal.