Rock Werchter 2011, vroege zondagnamiddag. Tame Impala speelde in de toenmalige Marquee een warrige, ongeïnspireerde set waarvan wij ons enkel het stompende ‘Half glass full of wine’ herinneren. Iets te veel verdovende middelen en iets te weinig beroepsethos gaan niet goed samen wanneer je de wereld rondtourt met je debuutalbum. Flashforward naar 2016 waar de Australiërs in witte doktersjassen achter hun instrumenten staan, in het licht van kleurrijke visuals en confettikanonnen.
Om maar te zeggen dat er veel kan gebeuren op vijf jaar tijd. Net voor het optreden kreeg Kevin Parker een gouden plaat in handen voor ‘Currents’, het album waarmee hij een drastische koerswijziging maakte met zijn officieuze soloproject Tame Impala. In zijn thuisstudio verruilde hij de psychedelica voor hiphop, een creatieve verschuiving die met heel wat innerlijke twijfels en conflicten gepaard ging. “I’m thinking it’s worth the fight / Soon to be out of sight / Knowing it all this time / Going with what I always longed for” zong hij in setafsluiter ‘New person, same old mistakes’, en we kunnen alleen maar vaststellen dat Kevin altijd al een voorliefde had voor inventieve pop.
Want hey: als Tame Impala echt mainstream is geworden zoals iemand in afwachting van het optreden opperde, dan vinden wij dat zeker oké als je bedenkt wat er zo nog allemaal door de muziekindustrie wordt uitgebraakt. Op zich is het al behoorlijk straf dat een nummer van ruim zeven minuten uitgroeit tot een hit, laat staan dat ze er dan nog eens het optreden mee aftrapten na het instrumentale ‘Nangs’. Iedereen veerde recht en confetti dwarrelde neer op de eerste rijen. Verschoot Tame Impala daarmee al vroeg z’n kruit? Helemaal niet: ‘Mind misschief’ was een weergaloze slow burner, en die drumsolo in het slot van ‘Elephant’ sloeg in als een splinterbom. De colleteral damage van die aanslag: synesthesie voor iedereen.
De tweedeling tussen psychrocker en popster werd duidelijk toen meteen daarna die oorwurm van een baspartij uit ‘The less I know the better’ werd ingezet. Werkte nog beter op de dansvloer: ‘Daffodils’, een van de nummers die Kevin samen met Mark Ronson schreef voor diens ‘Uptown special’ en waarmee het optreden een funky kookpunt bereikte. Helaas werd de song vroegtijdig stopgezet waardoor we een beetje op onze honger bleven zitten. Dat was echter het enige minpunt aan deze euforische set, al kwamen fans van hun debuut er bekaaid vanaf met dromerige ‘Why won’t you make up your mind?’ en het trippy ‘Alter ego’.
Buiten de ruimtereis tijdens ‘Apocalypse dreams’ bestond de finale uit een reeks in koor meegebrulde meezingers. ‘Eventually’ deed The Barn tien centimeter uit de modder opstijgen, terwijl ‘Feels like we only go backwards’ de innerlijke Bee Gee in Kevin Parker (en ons) ontketende. Een paar dagen geleden hing hij op een Pools festival nog aan een zuurstofmasker, maar zaterdagavond dartelde hij breed grijnzend en klappend over het podium. Van apathische stoner tot popprins van een generatie: Tame Impala gaf misschien wel hét optreden van Werchter.
Foto van Timmy Haubrechts.