Je weet dat een concert goed is wanneer er na een show van twee uur lang vooral gemord wordt over de nummers die niet gespeeld zijn. Spinvis stelde in de AB zijn jongste plaat ‘Trein vuur dageraad’ voor, en trakteerde daarbij rijkelijk op ouder werk.
Geen voorprogramma, geen uitgebreide omkadering: Spinvis houdt het graag sober. En zo werd ‘Oostende’ – niet geheel toevallig gekozen vanwege de Belgische connectie’ – door Erik de Jong moederziel alleen ingezet. “Dan is het randje er een beetje af, en doet het niet meteen zo’n pijn”, mijmerde hij. Gaandeweg namen de overige bandleden hun plaatsen in om vervolgens ‘Artis’ in te zetten, met daarin evenveel dierentuin als verlangen.
Constante doorheen de set was hoe vertrouwd de nieuwe nummers klonken, en hoe klassiekers nieuwe arrangementen kregen aangemeten; van het downtempo ‘Bagagedrager’ met vioolintro tot de zwalpende bas en georganiseerde strijkerschaos in ‘Ik wil alleen maar zwemmen’. Nog leuk: hoe ‘Op een ochtend in het heelal’ werd omgetoverd tot een cynisch walsje met schuiftrompet. En wanneer een gitaarversterker even knetterde, was dat naar eigen zeggen “omdat er een experimenteel liedje” volgde – Spinvis zweet nog steeds evenveel droge humor als romantische weemoed.
Zelfs de nieuwe nummers kregen live een herwerking. ‘Hallo maandag’ werd kalmer gebracht dan op de plaat, en kwam daardoor iets minder stevig binnen, ondanks de nijdige gitaaruithalen en schraperige solo. ‘Van de bruid en de zee’ werd dan weer wel gewoon volgens het boekje gebracht, en bleef net daardoor niet echt bij in het geheel van de show. Tijdens het dadaïstische ‘Kindje van god’ toonde de Jong zich wederom een bevlogen declameerder, en halverwege werd het spoken word-stukje ‘Nachtwinkel’ ingepast, waarna het nummer ontaarde in een rockende herneming. Het contrast kon niet groter zijn met het mijmerende ‘Tienduizend zwaluwen’ – zeker omdat er vervolgens opnieuw een potige uitvoering van ‘In de staat van narcose’ volgde.
In het slot van de show werd er verder met contrasten gespeeld. Het rokerige ‘Club insomnia’ ging over in het feestelijke, uitgelaten ‘Dageraadplein’ om uit te monden in een ingetogen ‘De grote zon’. En dan was daar eindelijk ‘Trein vuur dageraad’, een nummer waarvan het merendeel van de zaal niet leek te beseffen dat het misschien wel eens het mooiste Nederlandstalige nummer van het decennium kan worden. Hopelijk wordt het bij de volgende Belgische doortocht wel door iedereen uit volle borst meegescandeerd als ware het een nieuwe volkshymne.
Met nog een kwartiertje op de teller bleef de band niet te lang in de coulissen treuzelen voor de bisnummers. Het akoestische ‘Wat blijft’ kreeg de zaal weer even stil, om iedereen wel mee te laten zingen met een euforische versie van ‘Kom terug’. Reis ver, drink wijn, denk na, lach hard, duik diep, kom terug: meer kunnen wij daar niet aan toevoegen.
Lees hier onze recensie van ‘Trein vuur dageraad’.
Spinvis trekt dit najaar op clubtournee doorheen ons land. Alle data vind je hier.
In de AB kan je binnenkort Wire (13.05), Day Wave en Hazel English (17.05), WWWater (18.05) en Warhola (20.05) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de site van de zaal.