Als Rihanna op voorhand al het gespreksonderwerp van de dag was, dan zal ze na de set van gisteren nog wel even een trending topic blijven. De Barbadiaanse liet een stevige indruk na op de Pukkelpopwei, met een optreden dat rijkelijk laat begon, gevuld was met de nodige playback en nonchalance, en heel wat bizarre versies van knallende hits liet horen. Al van het begin zat het scheef: RiRi kreeg een stevige portie boegeroep van haar fans voor de kiezen en beantwoordde die met een glimlach en wat verveelde nummers die geen sprankeltje levendigheid lieten horen. Zo pasten de liedjes wel meer in het beeld dat de zangeres momenteel rond zich wil optrekken, dat van een verwaande wereldster die alles op haar eigen manier doet. Zonder de moves of stem van Beyonce, wel met een don’t give a fuck-attitude en bakken charisma. Ergens moest je Rihanna bewonderen voor de manier waarop ze zich consequent in die rol nestelde: het vraagt wel wat moed om je zo op te stellen tegenover het publiek, over het podium te strompelen alsof je een wandelingetje door het park maakt en de vocals door laat lopen zonder dat je zelfs een poging doet om te playbacken.
Muzikaal gezien is ‘Anti’ het slackeralbum van de recordbrekende popster en dat vertaalde zich niet alleen in een laidback-attitude, maar ook in een mak concert dat hits als ‘Bitch better have my money’ en ‘Work’ op een levensloze wijze liet horen, en ook ouder werk als ‘Umbrella’ futloos maakte. Natuurlijk leek dat vooral met laksheid vanwege RiRi te maken te hebben, maar ook haar band scoorde slechts matig met slappe instrumentatie en lelijke gitaarsolo’s. ‘Man down’ en ‘Rude boy’ werden haast reggae, wat nog wel een semi-geslaagd experiment was. De sfeer moest echter vooral van de fans komen, al bleken maar enkele songs het publiek te motiveren: ‘Love the way you lie’, ‘All of the lights’ en ‘Where have you been’ deden Kiewit enigszins opleven. Als Rihanna dan toch een beetje moeite wilde doen, merkte je wel hoe getalenteerd ze is. Halfweg was een excellent ‘Desperado’ daar het eerste bewijs van, meer naar het einde van de set kregen we steeds vaker zulke klasseflitsen te zien. Uit de oude doos leek enkel ‘Diamonds’ zo’n behandeling te krijgen en o wat deed dat deugd: she has the range, Dat mocht duidelijk zijn. Verder bleek ‘FourFiveSeconds’ een onverhoopt hoogtepunt in al z’n simpelheid en gingen vooral enkele ‘Anti’-tracks met de show lopen. ‘Love on the brain’ was de r&b-artieste op haar best, met een stomende performance en sterk ingeleefde vocals zoals je die van haar verwacht. Voor ‘Needed me’ en een refreinloos ‘Kiss it better’ werden eveneens de mouwen gestroopt en dat maakte zo’n verschil.
Zo kregen we alsnog een sterk einde te zien na een verwarrende, zelfs ontgoochelende set. Toch is het moeilijk om niet met ontzag achter te blijven voor de manier waarop ze gewoon haar eigen ding deed als de meest vrijgevochten persoon op aarde. Zelf zal ze eens goed lachen met alle controverse die haar show veroorzaakt heeft.