Na hun eerste Belgische passage in Antwerpen afgelopen jaar mocht Pinegrove gisterenavond in de prachtige Rotonde aantreden. Het Amerikaans zestal – dat het live zonder vrouwelijke toetseniste en backingvocalist Nandi Plunkett deed – werkte in de Botanique een show in het kader van een Europese tour af die de groep de voorbije weken in het gezelschap van Lomelda vooral naar Engelse en Duitse zalen bracht.
De spits werd dus afgebeten door Lomelda, een jongedame die niets meer dan haar stem en rauwe en tegelijk ontzettend zachte gitaarklanken nodig had om het publiek op te warmen voor Pinegrove. Dat deed ze met een aantal lange en ingetogen songs, die af en toe qua sfeer en stemgeluid aan Angel Olsen deden denken, maar die vooral getuigden van een eerlijke, warme en melancholische stemming. Door verrassende structuren en combinaties met popelementen kreeg ze al snel de aandacht van de aanwezigen. Hou haar zeker in de gaten.
Pinegrove heeft op relatief korte tijd een stevige fanbase weten te ontwikkelen in ons landje, en dat bleek gisteren al snel uit de reacties van enkele lichtjes uitbundige bewonderaars van Evan Stephens Hall en co. Dat is ook niet minder dan terecht: je kunt de Amerikanen al snel in verschillende hokjes plaatsen, zoals emo, indierock, country-americana of slacker – maar Pinegrove bewijst boven die termen uit te stijgen door intrigerende en bovenal uitermate originele en meeslepende songs.
Songs waarin niet alleen het geluid van de band, maar ook de structuur erg overtuigend is. Opener ‘Recycling’ weet ons bijvoorbeeld niet enkel te verbazen door de uiterst warme sound die samen met de avontuurlijkheid van het nummer voor een zekere emotionele factor zorgen, maar ook dankzij de onverwachtheid van de samenstelling van de song. Net het verheffen van die ongewone structuren en bijna-vastgeroeste americana- en country-elementen tot hedendaagse en diepgravende karakteristieken in het geluid van de groep, alsook de zin voor variatie, zorgen ervoor dat Pinegrove tot de top dogs van de huidige “underground”-indiewereld behoort.
Ook de hartroerende expressie en emotie in de zang van Evan Stephens Hall waren van de partij, nog zo’n eigenheid van de groep die bijdraagt aan de unieke feel die Pinegrove kan oproepen met songs als ‘Cadmium’ of ‘Aphasia’. “So satisfied I said a lot of things tonight” zingt frontman Hall op dat tweede nummer – en die woorden waren ook gisteren van toepassing in onze hoofdstad. Politiek geladen boodschappen of wetenschappelijk verantwoord ijlen over de architectural shape van de Rotonde, ook op de laatste show van de tour had de geboren storyteller nog voldoende energie om zijn fans uitgebreid aan te spreken.
Heel wat songs passeerden de revue – zowat alle songs die de vijf heren nog konden spelen, zo beweerden ze zelf – waaronder ook twee nieuwe nummers, intense stukjes muziek die qua sfeer zeker aansluiten bij laatste worp ‘Cardinal’. We werden voorts vooral nog getrakteerd op songs uit die plaat, zoals het hevige, dynamische en levendige ‘Size of the moon’ dat zich verder ontrolde in een resem prachtige sentimenten in het begin van de set, of ‘New friends’, dat pure pop combineerde met complexe switches in de opbouw en net zoals de rest van het optreden een soort van blijvende schoonheid teweeg kon brengen.
Dat Pinegrove niet alleen maatschappelijk van belang is – de opbrengst van een van de T-shirts ging gisterenavond bijvoorbeeld integraal naar Amnesty International – maar ook, en vooral, muzikaal steeds meer een enorm vooraanstaande band is, was al langer bekend. De vitaliteit en het niveau waarmee Pinegrove de Rotonde gisterenavond inpakte was dan ook nog eens een bevestiging van iets wat Indiestyle al geruime tijd oppert: dat deze band enorm relevant is in de indiescene, en er beetje bij beetje op globaal vlak een onmisbaar element van lijkt te worden.