Gehuld in monnikspijen kwam Sunn O))) ons in de Gentse Vooruit op hun enige Belgische concert niet zozeer met de bijbel om de oren slaan dan wel met drones die door merg en been gingen. Dit werd zoveel meer dan een concert: een beleving waarin de muziek je overspoelde.
De concertavond werd afgetrapt door Lugubrum Trio, een cultstatus genietend Belgisch metalcombo. De zanger kondigde het eerste nummer aan als yoga, maar hiermee breng je de chakra’s van menige bejaarde ex-hippie danig in de war. De originele bassist was voor de gelegenheid nog eens opgetrommeld en met zijn instrument zette hij het raamwerk op waarrond de songs gespannen werden. Met een verrassend instrument als de trompet en met droge humor die het verorberen van een wortel tijdens het concert en inleidingen waarvan je niet wist of je ze nu serieus moest nemen of niet inhield, overtuigden ze moeiteloos. Kenmerkend waren de onvoorspelbare tempowisselingen in de songs.
Al een half uur voor aanvang van het concert werd het podium door rookmachines gehuld in een dichte mist. Toen uiteindelijke zanger Attila Csihar van Sunn O))) tevoorschijn kwam, ging hij a capella aan de slag. Zijn stem werd als instrument gebruikt en vervormd tot de diepste bastonen, die de zanger van Crash Test Dummies en Harry Belafonte zondermeer tot Wiener Sängerknaben met een beginnende baard in de keel degradeerden. In een onverstaanbare taal braakte het silhouet dat we zagen klanken uit die zo intens klonken dat we als versteend stonden te luisteren en te kijken. Geleidelijk ontwaarden we in de rook tegen een monochrome achtergrond ook de drie andere leden van Sunn O))). Met twee gitaren en een Moog synthesizer traden zij hun opperhoofd bij.
De drones klonken indringender dan de blik van de Italiaanse ex-scheidsrechter Collina en werden zo traag ontwikkeld dat je overspoeld raakte door de muziek. De songs leken één groot geheel te vormen. Alle gebaren werden traag uitgevoerd, tot zelfs het drinken uit een fles wijn toe, waardoor de allesomvattende sfeer je stevig in de greep hield. Er leek geen ontsnappen mogelijk, al leek niemand in het publiek dat te willen. Geaccentueerde hand- en armbewegingen tekenden zich af en op geen enkel moment tijdens het concert kon je een glimp opvangen van de man onder de pij vooraan het podium. Het viertal beschouwde je algauw als de vleesgeworden Nazgûl, als de vier Ruiters van de Apocalyps. Je oren werden overrompeld door de luide, repetitieve, langgerekte gitaarakkoorden en je ogen aanschouwden een vertraagde herhaling die tegelijk een overprikkeling van je visueel zintuig inhield, want elk detail werd door de langzame uitvoering vergroot tot de sterkste prikkel. Na een heel lang instrumentaal deel begon Csihar opnieuw aan wat je zingen zou kunnen noemen. Niet alleen tot bassen werden zijn vocalen nu gemanipuleerd, maar ook tot gekrijs dat leek alsof de drie-ogige kraaien de boodschap “Winter is coming” kwamen verkondigen.
Uiteindelijk verdween de frontman langzaam molenwiekend van het podium waarna twintig minuten volgden waarin de overgebleven bandleden meer in de focus kwamen. De twee gitaristen geselden hun gitaren in een battle, een opbod om de diepst zinderende en langst gerekte drone. Wie dacht dat daarmee een orgelpunt gezet werd achter het concert, vergiste zich echter schromelijk. Plots verscheen Csihar opnieuw, dit keer gehuld in een mantel bezet met grote puntige spiegelscherven en met een kroon van bijzonder scherpe, lange spievormige spiegels. Hij droeg ook enkele lasers die een paarse lichtbundel rondstrooiden bij elke beweging, die dikwijls gereflecteerd werd door de onderdelen van zijn nieuwste outfit. Als een kruising tussen een futuristische Christus die losgeraakt was van zijn kruis en een luguber gemuteerd Vrijheidsstandbeeld riep hij nu werkelijk de Apocalyps, het Einde der Tijden over de concertzaal af. Met een eindeloos doorgaand slotakkoord van verdoemenis, gierende gitaren, onherkenbare zang, een dreigende choreografie die angstaanjagender was dan om het even welke griezelfilm kwam na twee uur het concert behoorlijk abrupt tot een einde.
De betovering werd jammer genoeg verbroken toen de zaallichten aangingen en de bandleden herkenbaar het applaus en de waardering van het publiek in ontvangst namen. De zorgvuldige opgebouwde mystiek verloor daarmee ultiem een beetje van zijn immense kracht. Sunn O))) is immers het soort groep waarvan je eigenlijk niet wil weten wie de muzikanten nu eigenlijk zijn. Hou ons dus maar weg van elk interview waarin ze hun hobby’s of favoriete gerecht toelichten. Een concert als dit verdient het om voor altijd in de herinnering te blijven voortleven, gehuld in een dik, ondoordringbaar deken van mystiek en mysterie, van raadsels, silhoueten en de duisternis van de geheime bibliotheek uit ‘De naam van de roos’.
In de Vooruit kan je in het najaar ook nog naar Obie Trice (17.10), Arno (23.10) en Autechre (30.10). Info, tickets en de volledige concertkalender vind je hier.