Een klein gebaar kan soms het hele verhaal worden, vraag maar aan George H.W. Bush. Die keek tijdens een debat net voor een vraag uit het publiek even naar zijn horloge en dat werd prompt aangegrepen als hét symbool voor zijn afstand met het gewone volk. Bij Will Toledo vielen gisteren hopen soortgelijke symbolische gebaren te rapen. Van bij de soundcheck negeerde hij dapper het handjevol fans dat zijn aandacht probeerde te krijgen, een paar songs voor het einde keek hij eveneens naar de polshorloge en nog voor het gitaargeraas finaal was uitgestorven was de frontman al kabels aan het ruimen. Waar die (gespeelde?) afstandelijkheid voor diende, werd de grote vraag.
In ieder geval zit Car Seat Headrest in een fase waarin er met veel vooroordelen afgerekend moet worden (de woorden 90s, Bandcamp, gitaren, gevoelige singer-songwriter schieten te binnen). Wat werkt er dan beter dan een contraire houding? Gisteren bewees de op samples steunende intro alvast dat de band verder wil kijken dan gitaarrock, al lijkt die rol nog lang niet uitgespeeld. Tijdens vroeg hoogtepunt ‘Fill in the blank’ sloeg het viertal erin om van petieterig gitaargepingel een epische geluidsmuur te maken. Die prestatie zou de band ogenschijnlijk moeiteloos het hele concert doortrekken. De gitarist met Dinosaur Jr. T-shirt deed wel zichtbaar zijn best en was ook de enige die voor dat handjevol fans op de foto wilde gaan, terwijl de rest van de band het gebeuren eerder gewoon leek te ondergaan. Hun afstandelijke pose tegenover het publiek accentueerde dat unieke gevoel.
Ook met zijn stemuithalen hield Will Toledo ons gisteren aan het lijntje. In ‘Drugs with friends’ en ‘Destroyed by hippie powers’ werden die beter en slechter onthaald naarmate hij minder of meer zijn best deed. Saai gemompel en gemijmer waar je de oren voor moest spitsen bleek de stijl waarmee de frontman echt kracht en gevoel in zijn stem kon leggen. Wie er de moeite voor deed, kon compleet overweldigd raken door de afwikkeling van een anthem als ‘Drunk drivers/killer whales’. Dat hoorde echter allemaal bij het spel, en bovendien bleek dergelijke hit nog nodig om vaart in het optreden te houden. De jongens stapten graag uit hun rol om ook de casual fan kippenvel te bezorgen.
Al bij al was het concert gisteren slechts een voorproefje voor wat nog komen zal, een momentopname van een band die ergens heen gaat. Car Seat Headrest waren vier vriendelijke, gevoelige jongens die kennelijk inwaarts muziek neuzelen, maar beetje bij beetje vier koude klootzakken aan het worden zijn die je geniepig een uitwaartse, epische rockshow verkopen. Die evolutie is niet ongezien in muziekland en belooft doorgaans een grotere toekomst. Benieuwd wie binnenkort mag opscheppen dat hij of zij erbij was in de Witloof Bar.
Foto via Melissa Janssen