De verwachtingen voor de komst van de Chileens-Amerikaanse producer Nicolas Jaar waren hooggespannen: eind vorig jaar gaf hij immers een van de sterkere shows die ik in 2016 zag. In de AB stond de artiest meer dan twee uur op het podium, op Pukkelpop moest de artiest het stellen met een iets korter tijdsblok. De inhoud van de set werd vandaar ook danig gewijzigd.
De show startte (naar Nicolas Jaar-normen) verbazend straightforward. Flarden, bliepjes en alles wat zijn klankenpalet zo rijk maakt, werden afgewisseld met housebeats. Toch bleek dit niet voor iedereen even behapbaar, getuige daarvan het rumoerige publiek achteraan in de Marquee. Wie zich toch liet meeslepen door de muziek, kreeg echter een trip van jewelste voorgeschoteld.
Pas na twintig minuten kregen we met ‘Three sides of Nazareth’ een eerste herkenbare song. Alhoewel. Het negen minuten lange nummer werd haast tot in het oneindige uitgerekt en veranderd, en toen ik weer even bij zinnen kwam merkte dat de producer iets totaal anders aan het spelen was. Zijn opstelling met piano, keyboard, laptop en God-weet-wat nog allemaal zette hij in om het publiek naar verrassende zijpaden mee te nemen.
Met ‘The governer’ bracht hij ons terug naar het hoofdpad. De housebeats verdwenen en werden vervangen door razendsnelle melodische techno. Doorheen het nummer gaf de snerpende sax nog een extra opzwepende factor. ‘No’ zorgde even later voor een surreële toets. Terwijl iedereen sloom aan het dansen was op de zuiderse dubtechno, zong Jaar cynisch over de gevolgen van het Pinochet-referendum. Die tegenstelling tussen zang en instrumentatie gaf voor “the ones in the know” extra cachet aan het optreden.
De toeschouwers die deze boodschap misten, werden evenmin in de kou gelaten. Tijdens zijn grootste “hit” ‘Space is only noise’ ging het publiek volledig los. Vuisten in de lucht, en gaan maar. Met een zwevende lichtbalk als extra wauw-element en Zuid-Amerikaans getinte house verliet Nicolas Jaar het podium. ik zag mijn verwachtingen volledig ingelost, and then some.