Toen MGMT gisteren omstreeks het midden van haar set in De Roma ‘Time to pretend’ inzette, werden we even teruggekatapulteerd naar tien zomers geleden. Onze eerste pintjes, die zorgeloze verveling, ontelbare vluchtige maar intense verliefdheden met een overdosis ‘Axe dark temptation’ onder de oksels. Ja, MGMT is een band van onze generatie; eentje die nog steeds ergens diep in het hart van de middentwintiger en prille dertiger genesteld zit. Dat merkte je heel erg aan het publiek. Maar wie énkel voor dat nostalgische kantje afzakte naar De Roma, was eraan voor de moeite: een half jaar geleden bracht de band een knappe vierde plaat uit, en die werd – terecht – met heel veel trots voorgesteld.
Foto’s door Sanne Gommers.
MGMT heeft nooit een bijzonder sterke livereputatie gehad, en aanvankelijk daverden we gisteren dan ook even op onze benen toen opener ‘Little dark age’ – een fenomenale, trage discosong – verdronk in de galmende synths en het ijzersterke refrein bijna onherkenbaar werd. Doodzonde. Even later gebeurde ongeveer hetzelfde tijdens de grootse finale van ‘Flash Delirium’; de instrumenten verloren zichzelf in elkaar en het werd pas echt een soep toen toetsenist/achtergrondzanger James Richardson zich verslikte in de songstructuur. Een boze blik van frontman Andrew VanWyngarden riep hem tot de orde.
Gelukkig deden betoverende hoogtepunten als ‘The youth’ en ‘TSLAMP’ die uitschuivers snel vergeten. VanWyngarden toonde zich van zijn meest tedere kant terwijl psychedelische en futuristische visuals elkaar afwisselden – sommige zowaar in kerstsfeer. Ook muzikaal werd het heerlijk psychedelisch: de fenomenale opbouw van het haarfijn gespeelde ‘When you die’ mondde uit in een tweestemmige climax, gevolgd door een outro à la Pink Floyd. Het meest bewonderenswaardige aan de show was echter de passage van ‘Siberian breaks’. Het twaalf minuten durende epos van hun onderschatte tweede plaat ‘Congratulations’ doet een beetje denken aan Radioheads ‘Paranoid android’, maar dan op LSD. Zij die na debuutplaat ‘Oracular spectacular’ afgehaakt hadden, dachten dat er tijdens die twaalf minuten vijf verschillende songs gespeeld werden en wisten niet wat met hun handen aan te vangen – ‘Moet ik nu klappen? Of is het nog altijd niet gedaan?’ Eigen schuld.
“Ik vond dat er wat weinig schwung in het begin van de show zat”, hoorden we na afloop aan de tramhalte. Ja; de dansbare hits werden tot het einde gespaard, maar waren daarom niet per se de hoogtepunten. De synths van ‘Electric feel’ waren wat magertjes waardoor vooral de doffe percussie op de voorgrond trad. Nieuwste publiekslieveling ‘Me and Michael’ klonk muzikaal wél piekfijn. Gelukkig wisten de sfeervolle discolichten die door de Roma kolkten iets of wat de aandacht af te leiden van hoe extreem vals VanWyngarden zong. Maar als er één song was tijdens welke hij mocht uitschuiven, was het deze karaoke friendly eightiessong wel. Qua sfeer was het namelijk wél een uitgelaten hootepunt.
Afgesloten werd er met – surprise – ‘Kids’, dat veel beter werd uitgevoerd dan ‘Electric feel’. Ook het instrumentaal uitmelken van de song om ons een zestal minuten zoet te houden was voorspelbaar, maar het werkte. ‘Fans’ die voldaan waren na het horen van alle hits, verlieten de zaal tevreden. De rest bleef nieuwsgierig staan, want je voélde dat er nog iets zat aan te komen. En ja hoor: de band trakteerde na een plaspauze de ondertussen halflege zaal op een ingetogen ‘When you’re small’, al zittend op de rand van het podium. Met ultieme afsluiter ‘Of moons, birds & monsters’ uit hun debuutplaat maakten VanWyngarden en co. een statement dat al heel de show in de lucht hing: MGMT is méér dan drie hits, en dat was het tien jaar geleden ook al.
In De Roma kan je binnenkort Tony Allen (13.12), The Calicos (21.12) en Frank Van der Linden (28.12) aan het werk zien. Een volledig overzicht vind je op de website van de zaal.