Met Illuminine werd in het Rivierenhof gisteren eigenlijk een headlinerwaardig voorprogramma aangebracht. Met subtiele doch rijk aangeklede arrangementen brachten Kevin Imbrechts en zijn kompanen kwalitatieve hoogstandjes die het vuur aan de schenen van González legden. De muzikale landschappen die ze creëerden strekten zich uit ver buiten de geborgen wanden van het theater en konden met uitbreiding van wereldklasse genoemd worden. Hoe goed deze ingetogen band paste als voorprogramma, zo groot was tegelijk ook het contrast met de hoofdvogel.
Een van de redenen was de bezetting van José. Geprogrammeerd als ‘solo act’ had hij enkel twee gitaren, zijn stem en een ritme-aangevende sneaker (met eigen microfoon) mee. Dat alles kleinschalig zou blijven was wel te verwachten en eigenlijk ook gewoon wat je wenst van zo’n innemende muzikant. Toch zorgde die intimistische sterkte ervoor dat het enkele nummers duurde vooraleer we echt betoverd werden.
Zo waren het wondermooie ‘Lovestain’ en ‘Crosses’ reeds gepasseerd toen ‘What will’ een eerste echte hoogtepunt bracht. Zijn vingervlugheid was duizelingwekkend en geholpen door de invallende duisternis ontstond er een onuitgesproken dynamiek, strak geleid door de rechtervoet van José González. Gedanst werd er niet niet, maar de milde kritische ondertoon werd in stilte begrepen en gedeeld.
Daarna werd alle vaart uit het optreden gehaald en kreeg het berglandschap op de achtergrond een metaforische waarde aangemeten. Er werden hoogtes bereikt die mensen met hoogtevrees de stuipen op het lijf jaagden. ‘Leaf off/the cave’ had eenzaam op zo’n bergtop kunnen pieken, al beslisten enkele luidruchtige omstaanders daar anders over. We daalden helaas ook af in weinig memorabele kloven. Zo raakten we op een bepaald moment afgeleid door ruisende bomen, terwijl het nagenoeg windstil was.
Gelukkig zette José daarna een sterk slotoffensief in met onder andere de fraaie cover van Massive Attacks ‘Teardrop’. Fluisterend fluitend deed hij de stoorzenders in de omgeving snel vergeten. ‘Line of fire’ van zijn band Junip zette de droom ongestoord verder en ‘Down the line’ leverde een laatste energie-injectie. ‘Heartbeats’ kon niet ontbreken en het was alsof alle aanwezige koppels (dat waren er veel) ongeduldig zaten te popelen om hier ‘een moment’ van te maken. Zelden zoveel simultaan muilende mensen gezien – de Vlasmarkt ligt nochtans vers in het geheugen.
Magie was er zeker, al had Illuminine daar minstens een even groot aandeel in als José González. Hij bleef in tegenstelling tot de opener mooi binnen de lijntjes van het theater kleuren en bracht daardoor nooit buitenaardse schoonheid. Misschien zijn we iets te streng en was het verschil opvallend omdat de pieken extreem hoog waren. Maandagen kunnen best wel oké zijn. Vergeet regen op vensters: wind door de bomen van het Rivierenhof is het nieuwe rainy mood.
Foto’s van Caroline Vandekerckhove