Twee mannen en dubbel zo veel gitaren, dat kregen we gisteren voorgeschoteld in het Openluchttheater van het Rivierenhof. Troubadours Bram Vanparys en Jeff Tweedy wekten met hun liedjes vooral stilte op.
Foto’s door Caroline Vandekerckhove
Na een korte naamsinkorting treedt Bram Vanparys dezer dagen weer op als The Bony King Of Nowhere. Zonder band, maar met nieuwe nummers van vijfde album ‘Silent days’ dat later deze maand uitkomt. Heel beheerst speelde hij zijn nummers over rusteloosheid en gebroken harten – een liefdesbreuk vormde het grootste deel van de nieuwe plaat. “Ik heb hier al een paar keer geopend, en dat was niet altijd even dankbaar. Ik ben heel blij dat iedereen zo vriendelijk en stil was” merkte hij op alvorens laatste nummer ‘Like lovers do’ in te zetten. In hun gestripte versies waren de nummers van Vanparys soms wat eendimensionaal, en ze misten hier en daar de subtiele pianotoetsen of baspartijen die op plaat voor opluistering zoeken.
Het bleek geen toeval te zijn dat Vanparys dinsdagavond op het podium stond voor Jeff Tweedy. “Ik heb ooit twee dagen opgetrokken met Jeff om mijn vorige plaat te maken. Dat is er uiteindelijk niet van gekomen, maar hij is wel een heel lieve man.” Zo stapte Tweedy ook het podium op, gitaar en mondharmonica al omgegord en truckerspetje op z’n hoofd. In Richard Linklaters film ‘Boyhood’ is er een aandoenlijke scene waarin een vader aan z’n tienerzoon met weinig succes probeert uit te leggen waarom Wilco zo geweldig is. Maar als je Tweedy zo op het podium ziet staan, kan je moeilijk weerstaan aan de americana-spilfiguur.
Want een spilfiguur is Tweedy wel degelijk. “Ik ga nummers spelen uit alle albums waar ik deel van heb uitgemaakt. Toch niet, want het zijn er te veel”, merkte hij al snel op. En dus passeerden Uncle Tuppelo, Golden Smog en Loose Fur allemaal de revue. Natuurlijk bestond het merendeel van de show wel uit Wilco-nummers, en Tweedy stak meteen van wal met openingstrio ‘Via Chicago’, solonummer ‘Bombs above’ en ‘I am trying to break your heart’. Veel gejuich en applaus voor en na de nummers, terwijl iedereen aan Tweedy’s lippen hing wanneer hij zong. Enkel in nieuw nummer ‘Noah’s flood’ werd het volledig zittende publiek uitgenodigd om mee te zingen. “Het is aangenaam om te spelen wanneer de zon niet schijnt en mensen niet uitgelaten zijn. Het normale festivalcircuit kan op dat vlak soms problematisch zijn voor mij. Dit zijn namelijk niet mijn meest feestelijke nummers. Laat jullie horen voor depressie!” grijnsde hij, alvorens een ontwapenend ‘Impossible Germany’ in te zetten. Heerlijk.
In tegenstelling tot een Wilco-show werden de melodieën hier niet om de zoveel tijd uiteen gereten door experiment en lawaai, al trok Tweedy naarmate de avond vorderde wel steeds harder aan z’n snaren in de finales van onder meer ‘Cars can’t escape’ (dat uit de soundtrack van muziekdocumentaire ‘I am trying to break your heart’ werd geplukt) en ‘Laminated cat’. “Ik heb geen hitjes en bijgevolg geen nummers die ik moet spelen. Als je een nummer hoort dat je goed vindt, mag je vertrekken. Zo weet ik wanneer ik moet stoppen.” Hij vergat alleen dat iedereen bleef zitten om te horen welke nummers ze bij vertrek zouden missen en trok prompt nog een blik klassiekers open, met ‘Jesus etc’ voorop. Hij is de vijftig ondertussen voorbij, maar aan zijn stem hoor je dat niet.
Met Wilco en zijn andere bands heeft Tweedy enkele van de beste altrock en americananummers gemaakt van de afgelopen dertig jaar, en de schrijver daarvan gaf dinsdag een vrij omvattende bloemlezing. “Early in the morning, sometimes late at night / Sometimes I get the feeling that everything’s alright” zong hij in ‘Acuff-rose’ tijdens de bisronde. Vanochtend en gisterenavond was het van dat.
In het OLT Rivierenhof kan je binnenkort nog Absynthe Minded (07.09) en David Crosby (08.09) aan het werk zien. Een volledig overzicht en tickets vind je op de website van de zaal.
The Bony King Of Nowerhere speelt binnenkort op Leffingeleuren (16.09), in de Botanique (12.10) en in de Handelsbeurs (19.12).