Illuminine, het project rond Kevin Imbrechts die passioneel zweert bij zijn gitaar, effectpedalen en synthesizer, daalde gisteren neer in de prachtige Sint-Elisabethkerk in het Begijnhof van Sint-Amandsberg. Een unieke locatie die de muziek alle eer aandeed. Kevin stond er echter niet alleen. Voor zijn laatste werk ‘#2 Reworks’ vroeg hij aan een aantal vrienden om dat tweede studio-album te herwerken. Het resultaat mocht er wezen en die vrienden waren gisteren mee om Imbrechts te vergezellen tijdens een wondermooi optreden.
Het Begijnhof in Sint-Amandsberg is zonder twijfel een buitengewone locatie. Het is een oase van rust in de stad en voor even vergeet je dat je je ten midden van de Gentse agglomeratie bevindt. Door het beperkte aantal plaatsen en aangezien de gastmuzikanten samen met Kevin uiteindelijk maximum met drie vooraan optraden, werd een intieme sfeer gecreëerd. Iedereen was klaar om te bezinnen. Let wel, stipt om elf uur sluit de poort van het Begijnhof, we hoorden dus allemaal netjes op tijd huiswaarts te keren.
Het voorprogramma was Stijn Hüwels, ambient in zijn meest rustgevende vorm. De muziek schepte de sfeer van een universum waar we allen balanceerden tussen droomwereld en ultieme rust. Hüwels staat momenteel aan het roer van Slaapwel Records, en als ik mag toegeven, als de kerkstoelen comfortabeler waren of er hingen hangmatjes, dan was 75% van de aanwezigen in een aangename roes verwikkeld geraakt, losgemaakt van het hier en nu. Iedereen was na deze kalmerende, toch intense set volledig relaxed. Een mindfulness-cursus was er niks tegen.
Foto van Illuminine uit ons archief door Caroline Vandekerckhove
Na een kwartiertje pauze kwam Kevin Imbrechts terug met twee vrienden aan zijn zij. Hoewel er meer samenwerkingen waren op ‘#2 Reworks’, was deze keuze bewust. Kevin wou de sfeer intiem houden en koos daarom voor een bescheiden bezetting, en of dit opzet geslaagd was. Ik hield mijn hart een beetje vast voor de akoestiek. Een kerk is altijd een klein risico, zowel voor de muzikanten als voor de beleving van het publiek. Die vrees was echter nergens voor nodig. De kille kerk omarmde het vervreemdend gevoel dat de muziek teweegbracht en tegelijkertijd bood Illuminine een warm dekentje vol troost. Illuminine vulde het volledige gebouw en daarbij ook de leegte diep in onszelf. Alle klanken kropen volledig door je lichaam heen om zich vervolgens te nestelen tot op het bot.
Het geniale samenspel van de drie muzikanten was meesterlijk en de opbouw klopte tot in de puntjes. Waar alles eerst ingetogen begon, zo ontketende alles meedogenloos in een uitbarsting van opgekropte emoties. De piano die zo bescheiden was in het begin, dreunde later dramatisch de gehoorgangen binnen. De gitaar tokkelde bij aanvang zachtjes maar bombardeerde zichzelf vervolgens tot een postrock-kanon. Ook de vleiende viool ontpopte zich tot de meester van de chaos. Een bewogen storm stak op, ging uiteindelijk weer liggen en liet een publiek na dat volledig was weggeblazen door de tragische romantiek van Illuminine. Er was geen ruimte voor kalverliefde, alleen voor pure passie. Liefde die het gewicht van het leven met zich meedraagt. Liefde met een soort gelaagdheid. Wanneer de verschillende aanwezige koppels troost zochten bij elkaar, kon het publiek troost vinden bij Illuminine. Zoals een orkaan niet ongemerkt het landschap kan passeren, zo kon Illuminine het Gentse Begijnhof niet onbewogen achterlaten. Onze romantische ziel keerde helemaal leeggezogen maar toch voldaan en netjes op tijd terug naar huis.