Eerlijk: voor een keer wisten we niet zo zeker of we wel blij waren met een liveshow in plaats van een dj-set. Het ging hier over Hudson Mohawke, een tastemaker die altijd fijne plaatjes experimenteel mixt, maar ook zelf muziek maakt. En teleurstelde met zijn laatste nieuwe werk ‘Lanterns’. Voor zijn optreden had de Schot een indrukwekkende lichtinstallatie meegebracht om de gezelligste zaal van de Pukkelpop-wei nog meer in de sfeer brengen. Verder liet de producer met ‘Yeezus’-faam zich vergezellen door twee bandleden.
Al snel speelde het drietal alle twijfels rond de nieuwe langspeler van de baan. Het leek wel alsof de cheesy electronica in de Castello pas volledig tot haar recht kwam en we daar de bedoelingen van HudMo eindelijk konden begrijpen. Waar ‘Butter’ uit 2009 nog als een gladde goudvis steeds weer opnieuw uit je hand leek te glijden en je op die manier gek genoeg een fijn gevoel wist te bezorgen, pakte het gladde en glibberige in combinatie met het groter dan grootse geluid van ‘Lantern’ minder goed uit op plaat. In het echt en met de nodige decibels kwamen de verschillende elementen schijnbaar pas echt goed bij mekaar en zorgde het geheel voor een overweldigende synthstorm die zelfs een gigantische tent als de Boiler Room van voor tot achter had doen zinderen.
Hoewel op het album het volle geluid alles heel zwaar deed klinken, was er in die impressionante sound op Pukkelpop net ook wat dynamiek te merken, een verwezenlijking die vooral aan de drummer te danken was. Over dynamische muziek gesproken: ook TNGHT-werk kwam aan bod in de set. De vermoedelijk grootste hits uit het oeuvre van de man uit Glasgow klonken verrassend scherp. De live-instrumentatie gaf de songs een tweede adem en zorgde ervoor dat ze bij een duizendste luisterbeurt weer net zo fris als bij de eerste kennismaking klonken.
Zo stond er een verrassend sterke liveshow op de planken. Goed uitgewerkt qua presentatie en geluid en bovendien ook sterk genoeg op elkaar ingespeeld om een technisch probleempje op te vangen.