Tussen kinderlijke kleurboeken en donkere dagboeken op Glimps dag 3, Gent, 12 december 2015

Terwijl de Antwerpse delegatie stilletjes aan het wegrotten was, fladderde team Gent met een heerlijk geurtje tussen Charlatan en Handelsbeurs. Het was tekenend voor de derde dag van Glimps, die een balans zocht tussen kleurige springpop en donkere post-punk.

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 

In de Handelsbeurs stond Disaster In The Universe als eerste geprogrammeerd. Van horen zeggen, is dat het meest opwindende exportproduct van Noorwegen dit jaar. En oké, de fluoverf op de boys en de wierook op een petje waren leuke extra’s en de bananen op het podium zagen er vrij mysterieus uit. Wat echter uit de vijf Noren kwam was niet wauw. Ze klonken scherp en dansbaar en springerig, maar de vrolijke indierock viel op liedjesvlak een beetje te licht uit. En om een sitdown te organiseren, was de band misschien nog iets te jong. Als je daarstraks dacht van: “Wat deden die bananen daar dan?” Wel, die gooiden ze tijdens een van hun nummers het publiek in.

Demob Happy had al heel wat buzz in de Britse pers en zelfs een support-slot in ons land vergaard, en mocht dus gezien worden als een van de grootste namen op de affiche. De verwachtingen die zo’n status creëert, konden de Engelsmannen echter niet waarmaken. Waar we onze garage-rock het liefst opzwepend hebben, klonken de gitaren van de groep drammerig en vermoeiend. Veel variatie viel er ook niet te merken in de set, waardoor onze aandacht al snel verloren ging.

De naam die de voorbije dagen over ieders lippen ging was ongetwijfeld Yung. Die Deense band tekende dit jaar nog bij Tough Love Records, werd mee op tour gevraagd door Ought en speelde op het toonaangevende showcasefestival CMJ maar liefst achter keer. De jongens uit Aarhus bleken ondanks die ervaring echter vrij schuchter en hun podiumprésence was niet bepaald uitnodigend. Toch was die afstand tussen de groep en het publiek ook tekenend voor de set: op z’n best klonk het viertal dreigend en destructief. Af en toe leek de band meer te teren op duistere drive dan echte songs, maar over het algemeen maakten de Denen een goede beurt op zaterdag.

Shiny Darkly dompelde vervolgens de Charlatan onder in een soort druilerige post-punk-achtige shoegazewaas met galm-effecten op de stem. De Deense band wordt wel eens vergeleken met The Horrors, maar de de jongens gaan tegenwoordig meer hun eigen weg uit en hebben echt hun geluid gevonden. In Gent spinde de band hun nummers lang en melodieus uit zonder een spanningsboog uit het oog te verliezen.

Oosterburen met snorren hebben in het recente verleden zelden voor vrolijke taferelen gezorgd. Als zo’n man dan de zanger is van een groep die Warm Graves heet, kan je er geld op inzetten dat die naam de nagel op de kop slaat, de doodskop welteverstaan. De Duitse band nam ons met breed uitgesponnen depressieve klanken mee naar de duisterste jaren van The Cure, en wierp een schraal licht op de wondere wereld der fijne pijnen waar Koning Somber de naar rattenpis ruikende lakens uitdeelt. Repetitieve synths en gitaren legden steevast de basis voor een door dansbare drums opgezweept nummer. De mistroostig huilende kreten van de frontman maakten het plaatje telkens weer compleet. Warm Graves zette in Café Video een set neer die sterk startte en nog straffer eindigde. Een begrafenissfeertje was zelden zo gezellig. Het meest perverse deeltje van onze geest mijmert uren later nog, de Pitaboys plagiërend, “waar is die koffietafel, hier is die koffietafel”.

Uit Griekenland is nog niet zo bijster veel moois gevloeid op muzikaal vlak. Kid Flicks bracht daar helaas niet veel verandering in. De vrolijke soort pop met exotische invloeden deed in al zijn chaos soms aan Animal Collective denken, maar dan veel slechter. En bij momenten was het ook gewoon vals. Gelukkig konden we het afsluiten van Glimps weer op niveau trekken met Belgische toppers als Lyenn in de Sint-Jacobskerk en Hypochristmutreefuzz in Trefpunt.