Plaat na plaat blijft Flying Horseman zichzelf overtreffen. Helaas vertaalt zich dat voorlopig nog steeds niet in een doorbraak naar het grote publiek – het zestal weigert immers halsstarrig om hapklare brokjes radiojolijt af te leveren. Daardoor kan de groep kleine zalen blijven aandoen, waar de bij momenten claustrofobische sfeer van hun muziek zich optimaal kan manifesteren. In thuisstad Antwerpen palmt de band twee avonden op rij Het Bos in, en de eerste avond was alvast eentje om niet snel te vergeten.
Met Kaboom Karavan werd de avond filmisch op gang getrokken. Bevreemdende, hier en daar zelfs verontrustende soundscapes werden opgebouwd rond de hijgende baritonsax van Bram Bosteels. Met behulp van sonische knutselwerkjes, draaiorgels, strijkstokken en meer werd een verwrongen klankenwereld geconstrueerd waarin stilte geen plaats had. Daarmee de aandacht van je publiek vasthouden is geen evidentie, maar Kaboom Karavan slaagde er gisteren toch in, waarvoor ze merkbaar dankbaar waren.
Was het op ‘City same city’ nog de neon van de grootstad die hier en daar voor een lichtpuntje zorgde, dan is dat op ‘Night is long’ een bloedmaan geworden die bij momenten door de wolken priemt. Bert Dockx mat zich anderhalf uur lang het personage van een manische nachtraaf aan, die zijn teksten verbeten uitspuwde. “Night time is the right time” klonk het in dreigende opener ‘Faithfully yours’, en dat blijkt voor een optreden van Flying Horseman meer dan ooit van toepassing.
Alle nummers van het jongste album kwamen aan bod, waarbij het evenwicht bewaard bleef door bijvoorbeeld de waanzin van ‘Brother’ te laten volgen door de trage vervoering van ‘Little boy’. Met ‘Lucile’ en ‘Memorial’ werden twee oudere nummers opgediept die thematisch naadloos aansloten bij de onheilspellende dreiging die zo manifest aanwezig is op ‘Night is long’. De rookmachine had gerust nog intensiever gebruikt mogen worden om de muzikanten helemaal te verhullen, al was de intensiteit die ze uitstraalden terwijl ze zo dicht op elkaar stonden gepakt ook inspirerend om zien.
“The feverish hounds of love, they bark their mouths dry” sneerde Dockx met een blik op oneindig in het titelnummer, waarna de hypnotiserend minimalistische opbouw ontaardde in een opzwepend tribaal slot. Met ‘Money’ volgde daarna nog een uitsmijter van formaat, een wervelende derwisj van een song die de zaal extatisch achterliet. Een bisronde was onvermijdelijk, waarvoor het beklemmende ‘t.m.l.’ en het wild rond zich heen slaande ‘We care’ werden bovengehaald. Na nog even van het podium te verdwijnen kwam de band een laatste keer terug met ‘Bitter storm’, dat fungeerde als grimmig verhaaltje voor het slapengaan. Een nachtkusje kregen we niet, een memorabel optreden gelukkig wel.
Het Bos programmeert binnenkort o.a. Dirty Fences (05.12), The Black Heart Rebellion (17.12) en Bed Rugs (18.12). Alle info vind je op de website van de zaal.
Foto’s van Martijn Fraanje