Of ze ‘Fuck the people’ zouden spelen, hoopten we gisterenochtend om welbekende redenen. Great minds think alike zo bleek, want The Kills trapten er zowaar hun set mee op gang, inclusief heftig flikkerende rode, blauwe en witte lampen. Verder werden er weinig woorden aan vuilgemaakt en klonk het duo even vervaarlijk als tien jaar geleden.
Op 9 november traden The Kills op in de Arenbergschouwburg te Antwerpen. Nick De Baerdemaeker was er ook bij en nam enkele foto’s.
The Kills zijn nog steeds Keith Richards gitaarspelende bastaardzoon Jamie Hince en Alison Mosshart, de fenomenale frontvrouw die je met elke uithaal verweesd achterlaat. Tezamen vormen ze sinds de millenniumwissel The Kills, het negatieve antwoord op de vraag “Is rock dood in de 21ste eeuw?” Hun recentste ‘Ash & fire’ mist de vurigheid van hun oudere albums, al werd die opmerking gisterenavond van tafel geveegd door het gitaarspel van mister Hince. Twee jonge kerels namen de ritmesectie op zich, maar het was ‘Hotel Hince’ die de vrouwelijke aandacht unaniem naar zich toe trok. Alhoewel: weinig muzikale duo’s die zowel bij mannen als vrouwen dingen doen kriebelen op plaatsen waar je in het openbaar niet aan mag krabben.
De set was een XL-versie van hun Pukkelpop-show afgelopen zomer. We kregen dus veel nieuw werk (negen nummers in totaal) van ‘Ash & fire’, met die aanstekelijke r&b-drumcomputer in ‘Heart of a dog’ en de opgefunkte blues van ‘Doing it to death’ als opzwepende sterkhouders. We waren enigszins verbaasd bij de overwegend onbewogen houding van het publiek bij zoveel krolsheid op het podium. Alison die al hortend en stotend achter haar statief kronkelde terwijl Jamie vanop de monitors z’n riffs in de schouwburg mikte; ze werkten zich met veel gretigheid in het zweet terwijl een stomend ‘U.R.A. fever’ de temperatuur deed stijgen.
Bluesrocker ‘Kissy kissy’ werd opgediept uit ‘Keep your mean side’, en voor de gelegenheid snoerde Alison voor het eerst haar gitaar om en werd even wat gas teruggenomen. Idem bij het door haar ingezette ‘Black balloon’ en het ingetogen ‘Echo home’. Daarin toonden ze de blauwe plekken die ze doorheen de jaren verzamelden. Dat zachtere kantje diende als rustpunt voor opruiende uitvoeringen van ‘Bitter fruit’ en ‘Pots and pans’, waarbij Alison enkele trommels te lijf ging.
Niet dat we ons gedurende dat eerste uur verveeld hadden, maar we hoopten toch op enkele publiekslievelingen in de bisronde. Dat kwam er helaas niet, al getuigde het van behoorlijk wat lef om nummers als ‘Superstition’, ‘Pull a u’, ‘Cheap and cheerful’ en ‘Future starts slow’ niet in de setlist op te nemen. The Kills waren duidelijk niet in Antwerpen om gemakkelijk te scoren. Wel bracht Alison als eerste toegift een akoestische versie van ‘This love’, waarna het hitsige ‘Siberian nights’ het extra pijnlijk maakte voor zij die ‘s nachts alleen in een koud bed moesten kruipen. En met verbeten uitvoeringen ‘Love is a deserter’ en publiekslieveling ‘No vow’ werden we alsnog uitzinnig de zaal uit gespeeld. Weinig woorden werden er gisteren niet aan vuilgemaakt – we telden zes ‘Thank you’s’, maar deze Kills waren in topvorm.