Op de eerste dag van Cactusfestival waren de overenthousiaste kinderen die zo veel mogelijk bekers wilden inzamelen soms spannender dan wat er op het podium gebeurde. Douglas Firs, Jasper Steverlinck en Lamb waren niet bepaald knallers om het weekend in te zetten. Die eer was weggelegd voor afsluiter Triggerfinger, nadat Buffalo Tom eerder makjes voorbij denderde.
Onder een vroege avondzon klinkt de americana van Douglas Firs zo mogelijks nog beter dan in een donkere concertzaal. Gertjan Van Hellemont wordt ook op de laatste dagen van de ‘Hinges of luck’-tournee bijgestaan door toetsenist Senne Guns en bassist Simon Casier. Die eerste zorgde voor wat elektronische toetsen in ‘Undercover lovers’, terwijl Casier de band strak bij elkaar hield tijdens hitjes ‘Caroline’ en ‘Don’t buy the house’. Zijn nieuwste plaat werd grotendeels geschreven tijdens een rondreis door Canada. “Ik heb op reis in Montréal niet enkel droevige melancholische nummers geschreven, maar ook zomerhits”, gaf Van Hellemont mee. “Die kunnen we misschien een andere keer spelen”, grijnsde hij. Sfeer gezet. (Mattias)
Eind vorig jaar bracht Buffalo Tom album nummer negen uit, en dat was voldoende reden om de band voor de derde keer naar Cactusfestival te halen. Mét familie deze keer – vrouwlief en dochters stonden langs de zijkant naar hun papa’s te kijken. Die deden wat papa’s met gitaren graag doen: rammen en rocken alsof ze terug vijfentwintig waren. Ongeveer de leeftijd van ‘Taillights fade’, het bekendste en beste nummer uit de carrière van de Amerikanen. “Where’ve my heroes gone today? / Mick and Keith and Willie Mays” mijmerde Bill Janovitz in ‘Summer’, en het leek wel alsof Buffalo Tom zelf niet zou misstaan in een hedendaagse versie van dat nummer. Wij hoorde vooral rammelende gitaarrock in de lijn van Dinosaur Jr. en Husker Dü – niet toevallig aangezien J Mascis zelf achter de knoppen van de eerste platen zat. Die nieuwste plaat heet overigens ‘Quiet and peace’, niet meteen de meest rockende titel en eerder het verlanglijstje van iemand die in het weekend gewoon zijn gras wil maaien. (Mattias)
Lamb was gisteren veruit de meest interessante act op het podium. Louise en Andrew waren de enigen die het gisteren aandurfden om die gitaren aan de kant te schoppen. Bovendien oogstten ze bij ons respect en een dikke grijns door een set te openen met een soort goafeestje. Op Cactusfestival dan nog wel. De band en het festival hebben een boeiend verleden samen en dat is na de wervelende passage van 2009 niet veranderd. De zacht geweekte zieltjes na ‘Gabriel’ werden opgeschrikt en aan het dansen gebracht door de expliciete bas. Absoluut hoogtepunt was het deuntje die los kon doorgaan als soundtrack bij een brainstormsessie van Akke en Carlo van W817. Lamb was blij om terug te zijn en dat vertaalde zich in aanstekelijk enthousiasme. Bij deze wordt de uitnodiging voor een volgend bezoek alvast opgemaakt. (Michelle)
