Ty Segall loves Brussels, liet hij zich gisterenavond ontvallen. Het Californische gitaargeweld vindt inderdaad vlotjes z’n weg naar onze hoofdstad: vorig jaar stelde de Botanique zelfs een Ty Segall family pass voor, waarmee je naar vijf optredens kon gaan die verwant waren aan het blonde boegbeeld van de garagescene uit LA. Onder andere Wand en Mikal Cronin stonden in dat kader in de rotonde, en we zagen hen gisteren opnieuw in de rangen van The Muggers, de begeleidingsgroep waarmee Ty Segall eindelijk zelf naar afzakte Brussel om onze gehoorgangen te teisteren.
Ty Segall speelde gisteren met zijn Muggers in de Botanique. Imke Van Steenkiste stond op de eerste rij met haar camera, Mattias Goossens verschanste zich wat verderop met pen en papier.
Want teisteren deden ze. Met dank aan de geluidslimiet hebben we onze op maat gemaakte oordoppen zelden nodig in Vlaamse concertzalen, maar gisteren waren we de ingebouwde filter toch dankbaar. De band klonk schel en Ty had zelf moeite om boven de geluidsmuur van zijn meute gitaristen uit te stijgen. ‘Emotional mugger’ is zijn meest uitgewerkte studioplaat tot nog toe, en het bleek gisteren moeilijk om die strak gemixte nummers live even gedetailleerd te doen klinken. Tijdens ‘Squealor two’ hoorden we Mikal Cronins speciaal meegenomen altsax bijvoorbeeld nauwelijks. Cory Hanson (die van Ty de bijnaam “my therapist” kreeg) zagen we eveneens uitvoerig zijn keyboards beroeren in opener ‘Squealer’, al waren z’n tapijtjes aanvankelijk nog vrij muf. Daarna viel het babymasker van de frontman af en werd de ingebouwde versnellingsbak van de groep mismeestert in ‘California hills’, dat zich met horten en stoten naar een explosieve finale werkte. Segall zelf wijdde zich volledig aan z’n taak van volksmenner en reikte meermaals in het publiek terwijl hij zijn beste bekkentrekkerij bovenhaalde. Eventjes werd er zelfs een fan het podium opgehaald, al werd die even snel weer wandelen gestuurd nadat z’n tekstkennis te wensen overliet.
Het nieuwe materiaal is een pak minder rechttoe rechtaan dan eerder werk, wat het een interessante stijloefening maakte. Behoorlijk moeilijk ook om op rond te springen, en het merendeel van het publiek hield zich daardoor vrij makjes, ondanks verwoede pogingen van Ty Segall om de boel op te jutten. ‘Breakfast eggs’ en ‘Baby big man’ zijn nu eenmaal beter geschikt als hoofdtelefoonvulling dan als setlistmateriaal. Bijgevolg kregen we grofweg een tweedelig optreden, en dat kwam nogal stroef over. De band zou zichzelf minder fataal in de voet schieten mochten ze het nieuwe werk wat beter integreren in de set, al is de full album setlist natuurlijk een interessant modeverschijnsel en promomiddel. Nadat de nieuwste plaat haast integraal werd uitgevoerd, was het tijd voor enkele vertrouwde oudjes. Scharniermoment van dienst: het fluitje uit de titel van dit verslag.
Wanneer je een Game Of Thrones-aflevering opzet ben je mentaal voorbereid op een eventuele portie frontale naaktheid. Blijkbaar dien je jezelf daar ook tegen te wapenen wanneer je The Muggers aan het werk ziet, want na tien nummers van ‘Emotional mugger’ besloot een mannelijke toeschouwer, die zich overduidelijk goed in z’n vel voelde, om het podium op te klimmen met de broek op de enkels, sigaretje in de hand. Zoveel baldadigheid was zelfs Ty Segall even te veel, en hij verschuilde zich bij z’n toetsenist terwijl hij twijfelde of hij nu geamuseerd of gechoqueerd moest grimassen. Na die korte piemelprésence werd ‘Thank god for the sinners’ alsnog tot een goed einde gebracht, waarna de verrassingsact met een applausje bedankt werd voor bewezen diensten.
Het optreden had toen al z’n memorabel moment gehad, waarna de band besliste om ook op muzikaal vlak in onze geheugens te blijven hangen. Er mocht daarna wijdbeens op de snaren geramd worden in verschroeiende versies van ‘They told me too’ en ‘You’re the doctor’, waarna er geknipoogd werd naar Black Sabbath tijdens ‘Spiders’. Uitsmijters ‘Manipulator’ en vooral ‘Feel’ lieten de mensenbrij een laatste keer kolken, en terwijl de groep het podium verliet werden prompt de statieven in de massa getrokken. Een dappere held griste zelfs het latex babymaskertje mee vanop het podium – het hoeven niet altijd setlists te zijn die meegenomen worden. De toegift bestond uit een beukend ‘Finger’, waarna het groepsgevoel een laatste keer werd aangewakkerd met ‘The feels’. “And when I look into your eyes / I realize you’re the same as me“: gisteren was iedereen een beetje Ty, vooral dankzij een heerlijke tweede helft.
Lees hier onze review van ‘Emotional Mugger’
De Botanique programmeert binnenkort onder andere Empress Of en Julia Holter (7.06), DIIV (16.06) en Whitney (17.06). Alle info en tickets vind je op de site van de zaal.