Door onderlinge verschillen in smaak besloot team Indiesyle solo op pad te gaan. Natuurlijk heeft ondergetekende de superieure smaak, en is dit verslag meer de moeite dan dat van de hoofdredacteur.
Dag drie begon in de Boombox, waar Kirk Knight stond. Het Pro Era-lid moet het vooral hebben van de buzz die Joey Bada$$ creëert. Technische problemen zorgden voor een moeilijk begin, maar daar kon Kirk Knight zijn performance niet enkel op afschuiven. De boombap zorgde wel voor sfeer, maar tussen de nummers door liep de energie weg als lucht uit een ballon.
Vervolgens ging het naar La Petite Maison voor Max Graef en zijn band. De artiest bracht net samen met Glenn Astro een steengoed album uit op Ninja Tune. Op Dour kwam de man samen met een band om zijn nummers te brengen. De jazzy elektronica met hints van hiphop en psychedelica kabbelde lekker voort, met weinig onderscheid tussen de verschillende songs. Op zich wat jammer, maar dit zette wel een mood waarbij het zalig meewiegen was.
Met hiphop op grote podia is het altijd wel een dubbeltje op zijn kant, zeker als het om artiesten gaat die jaren na datum nog eens optreden. De legendes van Mobb Deep deden gelukkig de balans in de juiste richting slaan. Ondanks dat hun rhymes soms verdronken in de geluidsmix, kregen ze de wei goed mee met hun rauwe boombap. Prodigy en Havoc waren goed op elkaar ingespeeld en bewezen dat ze meer dan 20 jaar na hun classic ‘The infamous’ nog steeds hun skills hebben.
Na een welgekomen avondmaal waren we klaar voor een avondje Egyptische beats. In de Cubanisto Dancing speelde achtereenvolgens Rozzma en Cairo Liberation Front. Van Rozzma was het moeilijk in te schatten wat er ging gebeuren. De Egyptische producer/mc heeft namelijk nog maar 1 nummer online gezwierd, maar dat was zo goed om ons naar zijn optreden te lokken. Achteraf hadden wij absoluut geen spijt. Harde beats werden doorspekt met autotune raps en goeie visuals. Cairo Liberation Front hebben we ondertussen al enkele keren gezien, dus was het weinig verbazend dat de theedoeken, wierookstokjes en buikdanseressen weer van de partij waren. Op zich was de set van het Nederlandse duo niet veel anders dan vorige keren, maar creëerden ze wel een kolkende sfeer. De ene na de andere crowdsurfer vloog over onze hoofden, en zelfs iemand in een rolstoel werd met behulp van de aanwezigen aangespoord tot enkele danspasjes.
STUFF., eerder dit jaar door Agathe Danon.
Ondergetekende had tot gisteren tot zijn grote schaamte STUFF. nog nooit live aan het werk gezien. Dit euvel werd gelukkig rechtgezet in Le Labo. De vijfkoppige band met drummer Lander Gyselinck als spilfiguur staat bekend om hun mix van opzwepende jazz, hiphop en elektronica. Pure improvisatie zoals ze bekend werden vanuit de Gentste Whitecat was niet helemaal aanwezig, maar toch werden de nummers in een geheel eigen sausje gedoopt. Af en toe kwamen wel wat plagerijtjes naar boven, wanneer de drummer en toetsenist elkaar uitdaagden, of de dj die guitig scratchte. De muziek smeekte om een uitzonderlijk goeie mc die erover zou moeten rappen, en onze smeekbeden werden gehoord. Niet live, maar via de pc werden verschillende vocals gespeeld, waaronder de Beastie Boys. STUFF. slaagde erin om met niet perse behapbare muziek toch een dik feest in gang te breken.
De afsluiter van de Dance Hall was Four Tet. Vooraf was er twijfel of het even slecht ging zijn als enkele jaren geleden, maar gelukkig was dit niet het geval. Op het eerste zicht leek het te gaan om een houseset, maar dan een waarvoor moeite moest gedaan worden. Geen straightforward four to the floor-ritmes bij Kieran Hebden natuurlijk. Climaxen werden lang uitgesmeerd, tot op het punt dat vergelijkingen met Koreless opdoken. Verder werd het raakvlak met techno nadrukkelijk opgezocht, waardoor af en toe een tandje bijgestoken moest worden door het publiek. Four Tet bleek uiteindelijk een goeie afsluiter van een drukke nacht.