De Kreun, een charmant zaaltje in Kortrijk, is niet meteen het eerste podium waaraan je denkt bij een band als Alt-J. Het Brits drietal bespeelt immers hoofdpodium na hoofdpodium over de gehele wereld. De exclusiviteit van dit optreden was bijgevolg meteen duidelijk. Er waren 1.400 mensen tevergeefs op zoek naar een kaartje voor dit optreden op Ticketswap, want niemand deed afstand van zijn of haar teerbeminde kaartje. Kan tellen qua trouwe fanbase.
Het zweverige voorprogramma Lea Porcelain deed bij momenten denken aan sfeervolle collega’s zoals Cigarettes After Sex en Explosions In The Sky. De vier jonge mannen in kostuumbroek en lange shirts brachten dromerige postrock met duidelijke dreampop-invloeden met de niet te missen stemvervormer die voor wat ruigere elementen in de nummers zorgde. Toch vielen ze net iets te zweverig voor Alt-J, en toen ze tijdens hun laatste nummer wierookstokjes aanstaken werd het tijd dat Alt-J ons kwam wakkerschudden.
En of ze dat deden met opener ‘3WW’, tevens ook albumopener van ‘Relaxer’. De broederlijkheid tussen frontman Joe Newman en syntht-tovenaar Gus Unger-Hamilton tilde het nummer naar een hoger niveau en werkte aanstekelijk op het publiek. “I just want to love you in my own language“ klonk zo als een liefdesverklaring aan de gelukkige aanwezigen. Wie dacht de kleine Kreun louter als experimenteerzaal van het nieuwe album zou dienen, had het goed mis. ‘Something good’ en ‘Tesselate’ stonden hoog op de setlist, en ook de rest van hun hits passeerde nagenoeg allemaal de revue.
‘Deadcrush’, stelde helaas een beetje teleur ondanks de welkome hiphop-invloeden. Het nummer kwam live nogal leeg over en kon de zaal niet vullen zoals ‘3WW’ dat deed. Vervolgens kwam ‘Hit me like that snare’ maar traag op gang. Het was alsof Joe Newman danig moest sleuren om alles eruit te krijgen. “Fuck you, I’ll do what I wanna do“ werd enthousiast meegezongen door het publiek waardoor het drietal een boost kreeg en het nummer naar het einde toe beter werd. Wie goed oplette hoorde hier en daar een onschuldig foutje. Joe Newman ging even de mist in met de tekst, maar lachte dat guitig weg. Ondertussen fronste drummer Thom Green nog wat harder – hij bleek achteraf wat ziek te zijn, iets wat gelukkig niet te horen was in bijvoorbeeld het explosieve ‘In cold blood’. Dat kon zich meten met de toppers van hun debuut, en de mantra “01110011” zal nog een weekje of twee in ons hoofd blijven hangen. De harmonieën kwamen volledig tot hun recht, alsof de band het al eeuwen speelt.
De Kreun reageerde steeds extatischer terwijl Alt-J een best of-offensief afstak: ‘Dissolve me’, ‘The gospel of John Hurt’, ‘Bloodflood’, ‘Every other freckle’ en ‘Matilda’ toonden de band op z’n best. Afsluiten deden ze met ‘Breezeblocks’ en ‘Pleader’, dat net als op ‘Relaxer’ een bevreemdend doch geslaagd slotmoment was dankzij de orkestrale climax. Met een bescheiden live-orkest zou de grootsheid van dat nummer nog meer tot z’n recht komen. Meer dan wat “wow’s” en een luid applaus kon het publiek daarna niet uitbrengen. Na nog geen minuut kwam Alt-J terug voor hun bisronde met nog drie kanjers om de ‘greatest hits’ te vervolledigen. We werden uitgewuifd met ‘Fitzpleasure’.
Alt-J in de Kreun was een legendarische avond dankzij de intimiteit die de Kreun bood. Daardoor kwamen de vele details van hun muziek volledig tot hun recht. De nummers van ‘Relaxer’ pasten verrassend goed bij het oudere werk. Met nog een paar optredens te gaan vooraleer ze op Werchter staan, belooft dat veel moois.
Alt-J speelt zondag 2 juli op Rock Werchter.
Wilde Westen programmeert binnenkort King Gizzard & The Lizard Wizard (21.06, uitverkocht) en Bos Festival (info & tickets).