Voor authentieke nummers met een dosis melancholie van Belgische makelij, kunnen liefhebbers al jarenlang rekenen op de platen van The Bony King Of Nowhere. Ook nu weer, want met ‘Silent days’ levert bezieler Bram Vanparys al zijn vijfde album af.
‘Silent days’ was nochtans geen evidentie na voorganger ‘Wild flowers’ uit 2015. Bony King, want zo heette hij toen nog, had die plaat opgenomen In Los Angeles in de traditie van zijn grote helden (Neil Young, Bob Dylan…), maar na afloop van de bijhorende tour wist Vanparys het even niet meer. ‘‘Ik had het gevoel dat de paden die ik had betreden, doodliepen. Om iets interessants te kunnen maken, moest ik eigenlijk opnieuw beginnen. Ik wilde een nieuwe weg betreden om mijn doel te bereiken.’’
Makkelijk was dat niet, en het schrijfproces zou uiteindelijk tien maand aanslepen. ‘’Het was vaak verleidelijk en makkelijker om toch opnieuw op iets herkenbaar, iets van vroeger terug te vallen. Het was ook een lange zoektocht naar welke weg ik precies uit wilde. Toch was er voor mij geen andere optie dan doorwerken, want alleen dat was uitdagend en interessant.’’ Hij ging een jaar in een caravan wonen, weg van alles. “Soms is het heel leerzaam is gewoon alleen te zijn en los te komen van alle materialiteit. In die caravan was er niets en daardoor valt de banaliteit van bepaalde zaken toch erg op. Een mens kan eigenlijk echt los leven van veel bezit, dat werd daar echt duidelijk. Ik leefde mee met de seizoenen, al had dat ook wel zijn nadelen. Ik kon mijn verwarming ’s nachts niet laten aanstaan – daarvoor was het brandgevaar te groot – en dus gebeurde het dat ik in de winter wakker werd bij -3 graden celsius.’’
Desondanks was het werk nog lang niet af toen alle songs op papier stonden. “In de studio hebben we heel veel geëxperimenteerd en verschillende versies en arrangementen gemaakt per nummer. Het was toch wat wroeten dan, maar eenmaal de juiste richting werd gevonden, stond de juiste take er snel op. Een van de consequenties is dat het album muzikaaltechnisch wel erg complex in elkaar steek, met bijvoorbeeld akoestische gitaarklanken die helemaal vervormd werden in de studio tot ze klonken als synths.”
Hoe dat dan live zal vertolkt worden? ‘’Ja, dat is inderdaad moeilijk. Live los ik het op met een aantal samples en synths die gelijken op de klanken van op het album. Dat vind ik niet per se een nadeel, want als nummers live identiek klinken als op de plaat, vind ik een concert doorgaans maar saai. Het wordt wat meer nadenken en focus behouden op het podium, maar ook dat zie ik als een uitdaging.”
Vanparys gebruikt zijn stem ook op een andere manier dan voorheen. Het hoge, lijzige stemgeluid van de Gentenaar maakt op ‘Silent days’ steeds vaker plaats voor zanglijnen in de lagere regionen. “Ik was mijn mooie stem beu. Lelijkheid vind ik veel interessanter dan iets dat onmiddellijk lekker in het oor ligt. Neem nu PJ Harvey, die gebruikt haar stem niet op de commercieel meest interessante manier. Integendeel, en net dat vind ik zo boeiend. Thom Yorke heeft dat ook, erg inspirerend. Verder noemt hij Talk Talk als inspiratie voor ‘Silent days’, hoorbaar in de complexe arrangementen van de nummers.
Het resultaat is een album dat weidser klinkt dan zijn voorgangers. Persoonlijker ook, zo zegt hij zelf: ‘‘Ik heb een moeilijke break-up gehad met mijn ex-vriendin en uiteraard heeft dat ook tekstueel zijn invloed gehad op het album. Het kleeft allemaal nog meer aan mezelf dan vroeger, maar ook tekstueel-technisch ben ik gegroeid als songwriter denk ik. Dat is iets waar ik het bij mijn eerste albums wat moeilijker mee had.” Toch vindt Vanparys het niet moeilijker om die persoonlijke teksten live te brengen. ‘‘Dat is net de kracht van de muziek. Het feit dat het zo persoonlijk is, maakt de muziek voor mij urgent. Anders zie ik geen enkele reden om muziek te spelen. De directheid is voor mij eerder een troef, ook vind ik articulatie erg belangrijk, zodat de luisteraar de tekst helemaal vat.’’
Behoort het maken van een Nederlandstalige plaat dan tot de mogelijkheden? ‘’In zekere zin wel ja, dat schrikt me zeker niet af. Ik speelde ooit een cover van ‘Laat me nu toch niet alleen’ van Johan Verminnen op Radio 1 en ik heb daar heel veel positieve reacties op gekregen. Tekstueel lijkt me het ook makkelijker, omdat Nederlands mijn moedertaal is.”
‘Silent days’ verschijnt vrijdag 21 september bij Unday records. Live kan je de band dit najaar aan het werk zien in de Botanique (12 oktober) en Handelsbeurs (19 december).