Conor O’Brien gaat sinds kort door het leven als een bebaarde medemens. De man achter Villagers besloot zich Bon Iver-gewijs terug te trekken in een klein boerderijtje in het noorden van Dublin. ‘Darling arithmetic’ is het resultaat: een ingetogen album waarop liefde en relaties de rode draad vormen. In afwachting van de nieuwe plaat gingen wij op de koffie met de man.
Indiestyle: Vanwaar de baard? Vond je het tijd voor een nieuw imago, of waren er geen barbiers in de buurt van je boerderij?
Conor: Zoiets. Ik begon met de opnames en had gewoon geen zin om me te scheren. Na acht maanden krijg je dus dit (waarna hij gespeeld zelfnoegzaam door zijn baard strijkt).
Indiestyle: Je nieuwe album klinkt heel nauwkeurig samengesteld, ondanks het sobere en ingetogen karakter.
Conor: Het waren acht obsessieve maanden waarbij ik alles op mezelf deed. Sommige van de nummers hebben heel wat verschillende versies gehad alvorens ze in hun uiteindelijke vorm op de plaat kwamen. Tegelijk wilde ik voorkomen dat ze te geforceerd of afgelikt zouden klinken. Het idee was om een samenhangend thema te hebben in elk lied en in het album als geheel, iets wat ik nog niet eerder had gedaan. Vroeger probeerde ik verschillende dingen uit en ging ik vooral met mijn hoofd te werk, terwijl ik nu meer met m’n maag, borst en al die andere organen wilde schrijven.
Indiestyle: Je hebt een erg uitgesproken manier om je teksten te brengen. Is taal belangrijk voor jou?
Conor: Taal is eigenlijk dat ene ding waar ik vrij goed in ben. Niet in buitenlandse talen – ik spreek er niet veel- maar in het Engels ben ik altijd wel geïnteresseerd geweest in grammatica, geluiden en uitdrukkingen. Ik heb me ook eventjes aan linguïstiek gewaagd, al was dat een behoorlijk kort avontuur (gniffelt). Heel het idee dat taal eigenlijk een voortdurende mislukking van communicatie is: het is altijd een compromis. Een woord, bijvoorbeeld, is altijd een bepaalde weergave van een onderliggende gedachte of gevoel. We’re always constantly compromising. Dat vind ik wel interessant aangezien je ermee kan spelen. Misschien is dat wel wat geluiden zijn: speelse manieren om met een door mensen gemaakte taal om te gaan. Best wel interessant.
Indiestyle: Wat zegt jouw taalgebruik dan over jezelf?
Conor: Geen idee, dat is jouw job meneer de journalist (grijnst).
Indiestyle: Terug naar de muziek dan maar. Je nieuwe album is erg persoonlijk aangezien je hoofdzakelijk rond liefde en relaties werkt. Welke gebeurtenissen waren daarvoor de aanleiding?
Conor: Ik wil niet te specifiek zijn over bepaalde voorvallen… Vooral het begin en einde van relaties, ontgoochelingen, sterfgevallen, geboortes… alles wat me overkomen is in de afgelopen dertig jaar. Ik denk ook dat er verschillende relaties in elk stuk zitten, want ik denk niet dat er een song over één bepaalde band gaat. Ze zijn allemaal goed gemengd.
Indiestyle: Probeer je soms de resultaten te analyseren eens ze klaar zijn?
Conor: Soms wel ja, op tour bijvoorbeeld. Dan ben je een jaar onderweg met bepaalde nummers en kom je er pas op het einde van de rit achter wat je er echt mee bedoelt. Het zijn vrij veranderlijke wezentjes. Deze nieuwe liedjes zijn ook opener dan eerder werk omdat ik wil dat fans er hun eigen interpretatie aan kunnen geven, zodat ze levend blijven.
Indiestyle: Vroeger beschreef je vaak situaties die je tegenkwam. Vanwaar de beslissing om nu meer naar binnen te kijken?
Conor: Ik wou gewoon iets nieuws doen. Op de vorige plaat was ik bang dat als ik nog meer naar binnen zou kijken, ik spontaan zou imploderen (lacht). Daardoor ging ik me meer focussen op de buitenwereld en op bijvoorbeeld arrangementen. Toen ik met de opnames van dit album begon dacht ik: fuck it, ik ga iets heel eenvoudigs maken uit mezelf. Wat ik ontdekte was dat hoe meer ik naar binnen keek, hoe universeler de liedjes werden. Dat was een leuke ontdekking. Ik was niet meer bang om persoonlijk te zijn, vandaar ook het directe taalgebruik.
Indiestyle: Na de eerste luisterbeurten is vooral ‘Hot scary summer’ blijven hangen. Wanneer was die zomer?
Conor: Ik kan me het precieze jaar niet herinneren en ik denk opnieuw niet dat het over een specifieke zomer gaat. Het nummer is wel erg interessant. Het ontstond toen we in Japan waren en we ons afvroegen hoe we de Japanse crew moesten bedanken voor hun harde werk. Blijkbaar zeg je in het Japans iets in de trend van “haske summe”, wat wij probeerden te onthouden als ‘Hot scary summer’. Toen ik terug ging naar het hotel schreef ik dat Japanse zinnetje op met daarnaast de betekenis, en het werd de eerste regel. Het doet me denken aan het einde van een relatie: bedankt voor je harde werk, maar nu is het gedaan.
Indiestyle: Vanwaar de meeuwen op het einde van dat lied?
Conor: Ik wou die meeuwen als een soort van stilte na de storm: alleen jij en de meeuwen op het strand aan het einde van de zomer. En dan start het volgende nummer, ‘A soul serene’, met jezelf die wandelt langs de kust en al die dingen. ‘t Is dus een soort van brugje. De meeuwen zijn trouwens ook de enige vogels die niet direct op mijn vocal track zijn opgenomen, in tegenstelling tot alle andere vogels die gewoon buiten lawaai maakten en ik niet van mijn opnames kreeg. De meeuwen zijn een sample die ik heb gedownload – ik bedoel opgenomen (lacht).
Indiestyle: Waar vind je in hemelsnaam het lawaai van meeuwen?
Conor: Je zoekt het in een zoekmachine en dan ga je door twintig filmpjes van meeuwen op YouTube tot je de ware hebt gevonden (grijnst). Een erg moderne manier van muziek opnemen, zo in- en outfaden op Youtube.
Indiestyle: Ben je tijdens je verblijf in Malahide ooit Adam Clayton of The Edge tegengekomen?
Conor: Ik denk niet dat ze daar nog wonen, dus nee. Maar toen ik klein was en mijn hond net gestorven was stak ik een keer de straat over om melk te halen, en toen kwam The Edge net aangereden en gebaarde hij dat ik mocht oversteken. En ik maar wenen omdat mijn hond net dood was.
Indiestyle: Nog genoeg tragedie voor een volgend album dus.
Darling Arithmetic komt uit op 13 april 2015.