Op MCIII, het derde soloalbum van Ty Segall bassist Mikal Cronin staat een kleurrijke pasfoto van hemzelf. Het is dan ook verschieten wanneer we Mikal aanvankelijk niet herkennen. Zijn lange bruine haar heeft plaatsgemaakt voor een kort verzorgd kapsel en hij oogt bedeesd wanneer we elkaar de hand schudden. Dat verandert gelukkig wanneer we het over zijn achtergrond, muziek en dagdagelijkse beslommeringen hebben.
Indiestyle: Op je twitterpagina uit je jezelf als echte kattenliefhebber. Heb je er ooit al aan gedacht om een kattenalbum te maken, iets zoals Run The Jewels aan het doen zijn met hun ‘Meow the jewels’?
Mikal Cronin: Ik heb eigenlijk al iets gelijkaardigs gedaan. Ik heb wat muziek geschreven voor een kortfilm die ging over een shootout tussen een kat en een hond, in volle westernstijl. De teksten van de nummers bestonden ook enkel uit miauws. Maar ik vrees dat je dat niet online kan terugvinden (grinnikt). Het stamt nog uit mijn studententijd en de film was van een vriend die kortfilms moest maken.
Indiestyle: Jij hebt zelf muziek gestudeerd.
Mikal Cronin: Jep, ik ben naar een kunstschool geweest.
Indiestyle: Denk je dat muziek die gemaakt is door muzikanten uit kunstscholen verschilt van de muziek van bands met een andere achtergrond?
Mikal Cronin: Ja, dat denk ik wel. De meeste van mijn klasgenoten waren klassiek geschoold en bespeelden hun instrument al hun hele leven. Ik was erg verbaasd dat ik werd toegelaten, want ik zat vooral in punk- en rockgroepen. Ik was de knul die in de kunstschool een punkband begon en daar vrienden maakte. Veel goeie bands komen uit de kunstschoolwereld, want een artiestenbrein werkt op een interessante manier die niet echt conform de norm is die in andere scholen gehanteerd wordt. Maar toch zijn er niet echt héél veel rockbands ontstaan in kunstscholen.
Indiestyle: Heb je Whiplash al gezien?
Mikal Cronin: Ja, net eigenlijk.
Indiestyle: Is het beeld dat geschetst wordt herkenbaar, ook al ben je zelf geen drummer?
Mikal Cronin: Haha, nee niet echt. Er heeft nooit iemand in mijn gezicht geschreeuwd op die manier. Maar het is echt wel een goeie film, erg inspirerend. Ik wil daardoor nog beter worden in het bespelen van m’n instrument. Mijn schoolervaring was echter heel wat aangenamer. Ik studeerde ook verschillende zaken waardoor ik me nooit erg intensief op één iets heb gestort. Ik probeerde niet de beste te zijn in iets maar wel zoveel mogelijk verschillende dingen mee te pikken. Het is wel interessant dat, wanneer je muziek studeert, iemand zegt dat je het niet ‘juist’ doet.
Indiestyle: Wat maak je van de uitspraak van J. K. Simmons personage, “Good job is the worst thing you can say to an artist.”
Mikal Cronin: Haha, daar zit wel wat in. Ik heb dat gevoel altijd al gehad bij mijn eigen muziek. Het voelt altijd alsof wat ik maak niet goed genoeg is, en ik wil het beter maken. Je moet kritisch blijven voor je eigen werk en jezelf proberen te verbeteren. De kunst is om dat je hele carrière te blijven doen. Ik wil niet blijven hangen in één bepaalde stijl en niet meer evolueren. Ik kan me dus wel vinden in de uitspraak al kan ik een complimentje wel waarderen (lacht).
Indiestyle: Je albums dragen altijd je eigen naam met een volgnummer. Wil dat zeggen dat ze autobiografisch zijn?
Mikal Cronin: Absoluut. De focus van mijn muziek ligt op het persoonlijke, zaken die ik probeer te verwerken of waar ik aan denk. Zaken die ik wil verbeteren enzo. Zowel mijn ervaringen of die van goeie vrienden. Als er één doel is dat ik aanvankelijk had toen ik muziek begon te maken onder mijn eigen naam, was het wel dat het eerlijk moest zijn, dicht bij mezelf. Niet noodzakelijk direct over mij, maar wel op een oprechte manier, zonder al te veel invloed van anderen.
Indiestyle: Veel van de nummers op je nieuwe plaat lijken over volwassen worden te gaan, met alle problemen en moeilijkheden die daarbij komen kijken.
Mikal Cronin: Uhu, zeker de b-kant, die een soort van conceptplaatje op zich is. Die gaan over een periode in mijn leven waarin ik besefte dat ik oud werd en ik zelf zaken moest beginnen bepalen die echt belangrijk zijn. Je gedachten op een rij zetten, denken over wie je wil zijn en relaties met anderen die beginnen veranderen. Verhuizen en het opstarten van ‘nieuwe’ levens horen daar ook zeker mij.
Indiestyle: Je solomateriaal is veel melodieuzer en kalmer dan de muziek die je maakt in andere bands. Is het een soort van uitlaatklep voor persoonlijke en emotionele onderwerpen?
Mikal Cronin: Niet per se, het is van nature zo gegroeid. Ik hou ervan om veel aandacht te besteden aan arrangementen en melodieën, en daardoor klinkt het meer als pop dan de muziek in mijn andere bands. Ik wil het niet bewust kalmer maken, ik wil er gewoon mijn brede muzikale interesse in kwijt kunnen. En die gaat van hele zware bands tot folk. Nummers met een sterke melodie, daar ben ik in geïnteresseerd.
Indiestyle: Ik kan me ook voorstellen dat het aangenaam is om verschillende zaken in andere bands te proberen.
Mikal Cronin: Absoluut. De afgelopen jaren waren echt afwisselend: mijn eigen soloplaten schrijven en mee toeren, en daarnaast spelen in Ty Segalls band, die erg luid en rechttoe rechtaan is. Ik hou echt van de balans tussen de twee. Ik zou waarschijnlijk minder gelukkig en voldaan zijn als ik slechts één van de twee deed. De balans houdt het interessant.
Indiestyle: Je bent ook vrij productief. Ben je nooit bang om zonder inspiratie te vallen.
Mikal Cronin: Heel de tijd. Ik heb een constante writer’s block, langdurige periodes waarin ik niet weet waarover te schrijven en mezelf afvraag waar ik mee bezig ben. Veel ‘waarom-vragen’ (grinnikt). Maar daar moet je door, en dan komt er iets en plots is er een plaat (lacht).
Indiestyle: Wat doe je wanneer je geen muziek maakt?
Mikal Cronin: Saaie dingen: films en series kijken, rondslenteren, rondhangen bij vrienden, koken… Wanneer je zoveel toert en rondreist is hetgeen waar je het meest naar uit kijkt gewoon thuiszitten, in je eigen bed slapen en douchen in je eigen badkamer, al die vanzelfsprekende zaken…
Indiestyle: Het helpt wel om je er meer bewust van te worden.
Mikal Cronin: Zeker weten. Al duurt dat meestal niet lang: na een paar dagen thuiszitten ben ik het alweer beu en begin ik terug muziek te maken. Muziek maken en saaie dingen, dat is wat ik doe.
Indiestyle: Ik weet niet of ze je er in andere interviews al vragen over hebben gesteld, maar je optreden in de Botanique maakt deel uit van de Ty Segall Family Pass. Dat zijn een reeks optredens die allemaal wel iets met Ty Segall te maken hebben en die je erg voordelig kan gaan bekijken met een combiticket.
Mikal Cronin: Dat is het eerste dat ik er van hoor! Bangelijk concept wel. Ik zou dat ticket kopen als ik kon (lacht).
Indiestyle: In een interview met Jessica Pratt las ik dat ze het gevoel had dat de garagerockscene in San Francisco dood is. Voel jij dat ook zo aan?
Mikal Cronin: Veel muzikanten die geassocieerd worden met die scene, zoals Thee Oh Sees, John Dwyer en Ty Segall zijn verhuisd naar Los Angeles; net als ik trouwens. Voor mij was het altijd een vrij vage term, ik zag die scene vooral als een groep vrienden die dezelfde soort muziek maakten. Maar veel van die bands zitten nu in LA of op andere plaatsen, na erg lang in San Francisco actief te zijn geweest. Ik weet niet of de scene dood is, maar het zijn in ieder geval niet meer dezelfde mensen die er in betrokken zijn.
Indiestyle: Hoe komt dat?
Mikal Cronin: Er zijn verschillende redenen voor. Het is steeds moeilijker om in San Francisco te wonen: de woningprijs is op erg korte tijd omhoog geschoten. Ik ben er zelf weggetrokken omdat ik meer ruimte wilde. Het is een heel benauwende stad, iedereen leeft bovenop elkaar, en ik wilde dichter bij mijn familie verblijven die meer in het zuiden van Californië woont.
Indiestyle: The Ty Segall Band heeft net een geweldig live album uitgebracht. Wil je zelf ook een live album uitbrengen?
Mikal Cronin: Zeker wel, ik heb er al een paar keer over nagedacht. Maar mijn bandopstelling wisselt voortdurend aangezien iedereen ook nog in andere groepen actief is. Iedereen is dus erg druk bezig. En wat voor mij een hoofdreden was om de liveplaat van de Ty Segall Band op te nemen is dat we daar een hechte groep muzikanten zijn in eenzelfde bezetting. Zelf zou ik dat dus ook wel willen doen, als we met een soort van vaste groep zijn. Het is wel interessant om zo iets op te nemen, want het is een heel ander geluid live. Je moet altijd aanpassingen doen. Zo speelt Chad (Ubovich, gitaar bij Mikal Cronin en bas bij FUZZ) in mijn band, en hij is een enorm luide schredder, in tegenstelling tot mij.
Indiestyle: Dat geeft wel wat meer dynamiek.
Mikal Cronin: Het is cool hoor, het is gewoon behoorlijk anders dan wat ik in de studio doe. Maar een live album staat zeker op mijn verlanglijstje. Je kan een andere versie van bestaande nummers tonen.
Indiestyle: Welke zaal zou je uitkiezen? Want dat is vrij belangrijk.
Mikal Cronin: Heel belangrijk zelfs! Goeie vraag, daar moet ik even over nadenken. Het zou een ruimte met een goed geluid moeten zijn. Ik hou heel veel van de zaal waarin we het Ty Segall live album hebben opgenomen (The Rickshaw Stop, een voormalige TV-studio in San Francisco). Misschien de Vera club in Groningen?
Indiestyle: Je treedt binnenkort voor de derde keer op in België. Wat is je opgevallen in België of Europa?
Mikal Cronin: Het hele concept van toeren in Europa is zoveel aangenamer dan toeren in de States. De promotors en de zalen lijken je beter te behandelen, koken eten voor je en soms kan je in een appartement in het concertgebouw slapen. Europa is ook heel snel heel verschillend, er is veel meer diversiteit. We hebben nog niet zoveel vrije tijd gehad in België, maar het bier is wel erg lekker hier (lacht). Ik ben blij dat ik hier vandaag al even kon komen en even de stad in kon, want dat lukt zelden wanneer je aan het toeren bent. Ik zou graag eens op vakantie komen als een normale mens, om saaie dingen te doen (lacht).
Mikal Cronin live aan het werk zien kan binnenkort in de Botanique, (02.06, info & tickets) en in Bitterzoet (10.06, info & tickets).