Deze maand heb ik het in de ‘Vallende sterren’-column over de Amerikaanse producer Rabit. Die bracht net zijn debuutalbum uit bij Tri Angle-records, deelde nog enkele aparte songs en startte onlangs een eigen label Halcyon Veil. Hoog tijd om al die muziek eens van dichterbij te inspecteren.
Het is zeker niet zo dat het materiaal, en de aandacht die het in de gespecialiseerde pers krijgt, uit het niets komt. Eerst wijdde de producer twee jaar geleden het label Glacial Sound in met experimentele weightless grime. Dat microgenre mag hier en nu dan misschien niet het meest trending topic zijn, tot voor kort (en eigenlijk nog steeds) was het in de electronicawereld een van de meest opkomende geluiden. Rabit maakte een variant die qua gevoel ergens aansluit bij zijn huidige werk: een song als ‘Black dragons’ – die later zelfs een versie met Roll Deep-mc Riko Dan kreeg – was niet alleen tegendraads, maar ook donker en broeierig. Echt afscheid van die wereld heeft de artiest nog niet genomen getuige het nummer dat hij onlangs uitbracht via Different Circles, label van Mumdance en Logos. ‘Tearz’ hint naar de recentere richting van Eric Burton (echte naam) zijn materiaal, maar behoudt een zeker weightless, zweverig element.
Die nieuwe richting is in de eerste plaats meer persoonlijke songwriting. Raar om dat over een elektronische act te zeggen, maar producers kunnen soms zonder woorden veel meer vertellen dan hun collega’s die wel vocals hanteren. ‘Communion’, het debuutalbum van Rabit, werd aangekondigd als een plaat geïnspireerd door “issues relating to sexuality, gender, ownership of our natural bodies, societal and governmental injustices, and media manipulations”. Burtons homoseksualiteit botste met het katholicisme van zijn familie en het conservatisme van Texas waar hij opgroeide, hetgeen een grote invloed heeft gehad op zijn leven, gedachten, interesses en werk.
Zijn eerste langspeler klinkt als een logisch vervolg op de ‘Baptizm’-ep die eerder dit jaar ook al bij Tri Angle verscheen. Op deze releases ruilt de muzikant het christendom uit zijn kindertijd in voor mysticisme, dat bijna neigt naar paganisme en anarchisme wanneer alle duistere duivels worden losgelaten. Het is duidelijk het geluid van verzet, maar ook dat van donkere krachten. Dat is waarschijnlijk nog het best te merken op de vooruitgeschoven single ‘Pandemic’. Gek genoeg zou die song ondanks alle chaos en oorverdovende percussie het meest toegankelijke nummer van de plaat kunnen zijn, omdat de achterliggende ideeën erin het duidelijkst naar buiten komen. Het is moeilijker om de rest van het album meteen te begrijpen en er daarna nog van te gaan houden. Het materiaal is vaak nogal ingetogen en klinkt op het eerste gehoor ook cerebraal en IDM-achtig, terwijl Rabit eigenlijk net heel emotionele (maar kille) muziek maakt.
Brekende glasscherven en ander hi-fi aanvliegend gevaarte tekenen albumopener ‘Advent’ en blijven de luisteraar de hele tijd terroriseren. Medelijden heeft de man uit Houston niet op deze langspeler en dat is enkel een goede zaak: ‘Communion’ luister je niet om iets moois te horen, maar om bijvoorbeeld de ongemakkelijkheid en extreme duisternis van ‘Fetal’ te ervaren of de claustrofobie van ‘Artemis’ te kunnen voelen. Weinig platen gaan zo extreem in het creëren van een pikzwarte sfeer als deze debuutworp. Akkoord, Lotics ‘Damsell in distress’ klinkt vrij gelijkaardig, ook industrieel en misschien zelfs meer noisy, maar onder meer dankzij de uptempo ritmes heeft die mixtape een minder confronterend clubsfeertje. Berton komt echter niet uit dat bruisende, progressieve stadsleven en je kan aan zijn werk horen dat hij een buitenstaander is en geen gemeenschap heeft om op terug te vallen. Waar veel vooruitstrevende electronica-artiesten hun persoonlijkheid omarmen en die vol trots aan de wereld tonen, resoneert op ‘Communion’ het pessimisme van een eenzaat.
Met Halcyon Veil heeft Rabit een paar maanden geleden een label opgericht voor gelijkgestemde zielen. Intussen bracht hij zo al een paar geweldige releases naar buiten. Angel-Ho, lid van NON Records (waar we het in een volgende column dringend eens over moeten hebben), tekende voor de excellente ep ‘Ascencion’ waarop hij van leer ging tegen de overblijfselen van het kolonialisme die hij in Zuid-Afrika tegenkomt. Why Be maakte het op ‘Snipestreet‘ dan weer ongemakkelijk met songs gaande van het trage, onrustwekkende ‘Whalin (Kyselina OST)’ tot het opgefokte ‘Late (laser ha)’, terwijl de labelbaas zelf samen met Chino Amobi een mix loste getiteld ‘THE GREAT GAME: FREEDOM FROM MENTAL POISONING (the purification of the furies)’. Ook dat is een bijzonder intens, maatschappijkritisch en waanzinnig interessant werk, waarop beide artiesten een auditieve brandhaard creëren.
Of het nu zijn eigen materiaal betreft of een release via Halcyon Veil, Rabit is alleen maar betrokken bij dystopische muziek die van buiten de gemeenschap enerzijds een inwaartse blik en anderzijds een kritische kijk op de samenleving werpt. Terwijl we makkelijker durven meegaan in het voorgekauwde verhaal van Taylor Swift of Justin Bieber (wat natuurlijk ook oké is), biedt de Amerikaanse producer zo een alternatief dat ons met beide voeten op de grond houdt, de geest aanscherpt en echt persoonlijk durft te gaan.