We hebben naar goede gewoonte weer de beste nieuwe nummers van de voorbije week verzameld. Jens gaat een beetje zot met z’n tekstjes (sorry), Anthony gaat een beetje zot met z’n electronica (en terecht) en verder hebben we ook nog wat exotisch, poppy, nostalgisch en creepy song materiaal dat om je aandacht smeekt.
Cloud Nothings – Modern act
In den beginne was er lo-fi fuzz pop, tot in den perfectie uitgevoerd door een kwezelaar genaamd Dylan Baldi (foto). Opeens evolueerde die naar een hardrocker die het eighties credo “no future” zijn hedendaagse toets gaf. Daarna was er een gitarist, men noeme hem Ongelovige Thomas, die het heilige tourbuske in den prak reed en daardoor Dylan een ambetante weesgitaar maakte. Nu aanschouwen we de ‘Modern act’, waarin de schepper een beetje van al zijn triomfen neemt en ons laat delen in zijn gedramatiseerd verdriet. Yes. (Jens)
odd person – kunstrangerstribe
‘Kunstrangerstribe’ is het resultaat van een kleuter die met een A Tribe Called Quest-sample door de living aan het lopen was – alhoewel we godverdomme al duizend keer gezegd hadden: “nee, stop met lopen door de living urgh” – en die uiteraard gevallen is en oh toevallig was die gekke kunstige nonkel odd person op bezoek en die zag “iets” in wat er daar op de grond lag te vermengen en niemand mocht het opruimen vooraleer hij er een foto van had genomen en de juiste Instagramfilter had gevonden. Die plek is er nu nog – ze lijkt op twee copulerende lsd-wormen – en we krijgen waarschijnlijk daardoor onze waarborg niet terug ugh. (Jens)
Konshens – Don’t worry
Dre Skull en zijn Mixpak verrichten niet alleen ijzersterk werk in het uitbrengen en promoten van innovatieve clubmuziek. Nog belangrijker zijn ze voor de verspreiding van dancehall, een genre dat vaak in de Spaanstalige wereld blijft hangen en niet altijd met de nodige ernst besproken wordt. Deze week bracht het label een nieuwe single uit van de Jamaicaanse ster Konshens, ‘Don’t worry’. Zelfs naar dancehall-normen is het een heel zacht liedje en dat maakt het ook net zo goed: de combinatie van een gedempte maar vernuftige productie en eerlijke vocals werkt gewoon. Wat fijn om na die ‘You’re mine’ ook eens ‘I’m yours’ te horen: het vertelt niet alleen veel over de geslaagde intimiteit van de song, maar toont ook een kwetsbaarheid die soms ver zoek is in dit machogenre. (Thomas)
Nicholas Nicholas – Sport
Nieuwe muziek van Nicholas Nicholas komt nooit echt ongelegen. Sinds de bedroompopartiest laatst iets uitbracht is er niet veel veranderd: hij is nog steeds veel te onbekend en maakt nog steeds mooie herfstige liedjes. Deze ‘Sport’ wordt gekenmerkt door lage fluisterzang die moeilijk verstaanbaar sluimert tussen romantische, ijle gitaren en typische slaapkamerdrums. Zo klinkt de Amerikaanse singer-songwriter als een verlegen Wild Nothing, dit is voer voor nostalgici met andere woorden. (Thomas)
Dessert – Back around
Twee jaar geleden maakte Dessert al wat furore met geweldig artwork en futuristische pop. Liedjes als ‘Player’ en ‘You’re welcome’ klonken glad en moeilijk grijpbaar, niet bepaald als wat je op de radio hoort. Hoewel het nieuwe ‘Back around’ dan toch wat minder gek klinkt, is de semi-anonieme band nog steeds niets van z’n inventiviteit verloren. Het trio uit Los Angeles speelt met hypnotiserende zang, harpgetokkel en fijne belletjes om een dagdromerig, schattig liedje af te leveren dat lekker in het gehoor ligt. (Thomas)
Felicita – A new family
Felicita is altijd al tamelijk hardcore geweest. Vandaar is het ook best wel verrassend dat hij onderdak gevonden heeft bij PC Music. De gewezen huisgenoot van Palmistry debuteerde met hyperactieve, vermoeiende en hoogst experimentele bubblegum-muziek die wel opgeblazen maar niet zoet was op de ep ‘Frenemies’. Het deed heel hard denken aan het werk van Ryan Trecartin en had misschien wel de bedoeling om met hyperbolen de samenleving of het kapitalisme op de korrel te nemen. Die zekere spot mag dan misschien wel behouden zijn (zie de Deliveroo-bezorgers in de clip) maar wordt nu aangevuld met metal-geïnjecteerde woede in de stijl van Oneohtrix Point Nevers meest recente werk, met het verschil dat Felicita nog een graadje luider gaat en het contrast nog wat meer doet gelden.
WWWINGS – Shadow realm (feat. Silk Road Assassins)
Voor hun nieuwe nummer werkt WWWINGS samen met het Britse trio Silk Road Assassins, bekend van releases via Planet Mu en Coyote Records. Het Russisch-Oekraïens duo stelt ons nagenoeg nooit teleur en ook ditmaal overtreffen ze alle verwachtingen. ‘Shadow realm’ doorgaat op drie minuten een indrukwekkende transformatie; de song opent mysterieus terwijl glinsterende synths zich doorheen de ruimte bewegen. Zoals steeds is het wachten op de dreun die het mooie landschap met de grond gelijk maakt; op de tonen van een apocalyptische storm van beats en drums zien we de ruimte om ons heen volledig collapsen. ‘Shadow realm’ is imposant, extreem en fenomenaal. (Anthony)
5tarb01 – No weapon
Op Soundcloud heeft Lexxi z’n naam veranderd in 5tarb01 (tevens de titel van zijn laatste – geweldige – ep) en om dat te vieren loste hij twee nieuwe nummers. ‘No weapon’ is een heerlijk bolwerk van melodische synths en ratelende beats die zorgen voor een trap-geïnspireerde clubtrack waarop Lexxi (5tarb01) doet waar ie goed in is: imponeren. (Anthony)
Mechatok – Placer
De 19-jarige producer Mechatok is een van de vooraanstaande leden van het Staycore-collectief, dat ook o.a. Toxe, Dinamarca en mobilegirl onderdak geeft. De Duitse tiener gaat op zijn solo-materiaal niet zo hevig en direct te werk als Toxe, noch heeft hij de emotionele impact van een mobilegirl maar Mechatok zorgt voor het beste van twee werelden. Op ‘Placer’ bouwt hij een fonkelende brug tussen nachtelijke clubvibes en introverte huiskamerfeelings die je op elk moment van de dag kan gebruiken. (Anthony)
Yamaneko – Elite
Nadat Yamaneko ongeveer m’n volledige zomer op repeat stond met zijn extreem goeie Boiler Room-set is het leuk nieuws om hem ook met nieuw solomateriaal te zien verschijnen. ‘Elite’ is het eerste voorsmaakje uit ‘Project nautilus’, de opvolger van zijn bejubelde ‘Pixel wave embrace’. Het komende album zou donkerder en persoonlijker zijn, al is van die duisternis nog weinig te merken op ‘Elite’. De song is simpel maar effectief: de geaccentueerde productie is een streling voor het oor en de Brit weet voldoende laagjes toe te voegen om het nummer boeiend en tintelend te houden doorheen de speelduur. (Anthony)