Er is een groot verschil tussen Warhola en Oliver Symons. Je zou de ene misschien zelfs niet in de andere kunnen herkennen. Terwijl de tweeëntwintigjarige zanger op het podium als een gladde popster in spe met designerkledij en de juiste moves overkomt, ziet hij er wanneer hij ons in z’n ouderlijk huis ontvangt dankzij warrig haar, een baardje en een joggingbroek veel authentieker uit. Ook gedraagt hij zich niet meteen zo expressief als z’n muziek en podiumprésence doen vermoeden: Symons is verrassend rustig en introvert.
De Antwerpenaar zit al een tijdje in de muziekwereld en heeft heel publiek persoonlijke progressie gemaakt. De eerste stapjes in het milieu zette de muzikant al vroeg met z’n deelname aan Junior Eurosong, waarna hij op puberleeftijd het pseudoniem Noble Tea ging gebruiken. De nummers die hij toen schreef klonken veel meer als pure indie, typisch voor de tijdsgeest maar vooral ook typisch voor de leeftijd waarop hij zich bevond. Net voor Humo’s Rock Rally van 2014 ontstond dan Warhola, een nieuwe “band” die al vanaf het begin internationaal en heel hip klonk, en een eindproject was binnen z’n opleiding aan PXL-Music.
Met maar een paar repetities achter de rug stortte Symons zich met een paar bandleden in de Rock Rally, om die uiteindelijk als grote favoriet in de finale daadwerkelijk te winnen. Sindsdien ging iedereen er altijd vanuit dat Warhola een band was, een vijftal. Dat blijkt nu niet helemaal te kloppen: “Warhola is eigenlijk nooit veranderd. Ik heb altijd alle songs geschreven en alle opnames gedaan. We speelden gewoon live met een groep. Ik heb de ep voor het grootste deel in m’n eentje afgewerkt. Daarom breng ik het ook nu zo naar buiten”, zegt de artiest.
Tussen de winst van ‘s lands belangrijkste muziekconcours en de recente ep-release heeft Warhola veel progressie gemaakt. “Mijn werkwijze is sterk geëvolueerd de voorbije twee jaar. Ik kon in 2015 niet zo’n ep maken zoals ik nu gedaan heb. Ik was dan waarschijnlijk ook niet zo tevreden over het resultaat. Nu heb ik iets waar ik toch ten minste een half jaar blij mee kan zijn”, klinkt het ambitieus. Ook heeft hij, met dank aan Nicolas Karakatsanis, een visie gekregen op de visuele kant van het verhaal. Alles moet dezelfde sfeer uitstralen, en dat merk je.
De ep ‘Aura’ excelleert eveneens in het creëren van een bepaalde vibe en een eigen geluid. Dat sluit goed aan bij de sound die we al kenden via de oudere versie van ‘Reshape’. De muziek is soms nogal ingewikkeld, maar eens je er gewend aan raakt stuit je wel gewoon op een collectie popliedjes die baadt in een mysterieuze, donkere gloed. Qua invloeden schiet misschien nog het meest de naam van FKA twigs te binnen; niet alleen omdat zij ook duistere electro-pop maakt, maar vooral vanwege de ratelende producties. Haar sensualiteit en intimiteit worden wel ingeruild voor een koeler geluid, dat op zijn manier weer raadselachtig klinkt. De effecten op de vocals zorgen voor een afstand tussen zanger en luisteraar.
Symons moet het vandaar niet echt hebben van pure emotie, maar meer van dat spannend sfeertje, verrassende sonische wendingen en vooral een overweldigend effect. Dat merk je zeker aan de manier waarop de nummers live gebracht worden: nog meer probeert de band je dan te verrassen met een breed klinkende, potig gebrachte sound die niet alleen vocaal maar ook instrumentaal het onderste uit de kan wil halen. ‘Aura’ slaagt er waarschijnlijk het meest in Warhola’s troeven uit te spelen: van begin tot eind is het een zinderende en meeslepende trip door geheimzinnig gecroon en een dito productie. De ep werd vernoemd naar dat nummer omdat het anders klinkt dan de overige songs, “rustiger, uitgesponnen, minder zenuwachtig” volgens de singer-songwriter-producer en daardoor perfect gebalanceerd volgens ondergetekende. Andere songs moeten het meer van specifiek overvallende momenten hebben, zoals het neerdalende refrein van ‘Lady’ en de daaropvolgende kronkelende electronica, de steeldrum-achtige sound in ‘Red’ of de productie van ‘Reshape’ die op z’n hoogtepunt alle kanten uitschiet.
Het zijn drukke tijden voor Oliver: wanneer we hem midden maart spreken heeft hij net als producer samen met Tsar B een ep ingeblikt, terwijl tijdens ons interview de jongens van Felix Pallas op de zolder klaarstaan om nieuw materiaal op te nemen. Op het moment van schrijven heeft de artiest er net twee optredens in de AB opzitten en staan er optredens in Amsterdam en Parijs op het programma. Ondertussen werkt hij als bandlid van Bazart ook volop aan een debuutalbum en begint hij daarnaast nog te werken aan z’n eigen eersteling. Symons beseft ook dat hij z’n prioriteiten moet stellen: “Ik merk wel dat het de laatste maanden echt druk is. Nu moet ik met m’n eigen ding bezig zijn en daar ga ik me eventjes op concentreren”. Wie de Antwerpenaar om productiediensten wil vragen, krijgt momenteel dan ook te horen dat hij er over een paar maanden wel eens over wil nadenken.
Nochtans moet de muzikant even nadenken wanneer we hem vragen of hij eigen materiaal maken of producen voor anderen verkiest: “Ik vind het plezant om aan andere projecten te werken, omdat je er verder vanaf staat. Dat gaat voor mij dikwijls vlotter. Maar uiteindelijk doe ik het ook voor m’n eigen muziek en dat is hetgeen waar ik het meeste voldoening uit haal. Ik doe er altijd lang over, omdat ik veel kritischer voor m’n eigen werk ben dan voor dat van anderen. Ik weet heel goed wat het moet zijn en dan duurt het soms heel lang voor ik het perfecte geluid vind.”
Bovendien is Symons erg leergierig: “Ik heb de afwisseling tussen verschillende projecten niet per se nodig, maar ik heb het gevoel dat ik daar als muzikant veel beter van word. Het is voor m’n eigen muziek ook goed dat ik met verschillende soorten muziek en methodes in contact kom. Dat helpt wel, vind ik, om een bredere kijk te krijgen, om ideeën op te doen voor mezelf.” Als de muziek van Warhola slim en perfect uitgedacht overkomt, dan is dat vooral omdat de sound ook tot in de puntjes is uitgewerkt en de muzikant perfect weet waar hij naartoe wil. Dat perfectionisme zorgt er misschien voor dat het rationele het op ‘Aura’ soms haalt op het emotionele, maar dat wordt gecompenseerd door een vernuftig uitgedachte sound die mysterieus en spannend klinkt.
Foto’s van Charlotte Bidée