De hele maand december geven we carte blanche aan onze schrijvers om terug te blikken op hun afgelopen jaar. Vandaag aan de beurt: Iris Wyckmans – schrijfster voor Indiestyle, labelbaas van Wervel (bekend van Mantis, band op de foto hiernaast), playlistsamenstelster bij Bruzz en studente aan de VUB. Tussen al haar bezigheden vond ze toch nog tijd om een uitgebreid lijstje op te sturen.
Check zeker onze album top 52 en 20 overlooked records van 2016. De komende dagen en weken volgt er meer eindejaarscoverage.
Albums
1. Kanye West – The life of Pablo & Childish Gambino – Awaken, my love
De moeilijkste opgave van de sowieso al onmogelijke opdracht om een muzikaal jaar in lijstjes te gieten was de nummer één kiezen. Ik kon op geen enkel album komen dat voor mij hoog boven de rest uittorende. Daarom staan er nu twee albums bovenaan mijn lijstje te pronken. Kanye West verdient deze plaats omdat TLOP ongetwijfeld het album is dat ik dit jaar het meest beluisterde. Toegegeven, het was natuurlijk voordelig dat deze plaat begin dit jaar uitkwam, maar de experimentele chaos en de snelle afwisselingen die samen toch een sterk album opbouwen zijn ingrediënten die ik geweldig vind aan deze langspeler. Na een klein jaar word ik nog steeds wild van ‘Fade’ en ‘Wolves’, en geven nummers zoals ‘Ultralight beam’ me nog steeds kippenvel.
En kippenvel is net de reden dat ik last-minute Childish Gambino regelrecht naar nummer één heb gekatapulteerd. Misschien een ondoordachte beslissing, maar soms is niet nadenken het best. Vanaf de eerste noot werd ik meegesleurd en gaf het album me kippenvel. Diezelfde samenhang van alle nummers terwijl ze elk zo’n sterke eigenheid hebben vind ik bewonderenswaardig, en de plaat heeft zelfs iets magisch rond zich waar ik niet juist mijn vinger op kan leggen.
2. SUUNS – Hold/still
Met ‘Hold/still’ componeerde de band een reeks industriële, koude nummers die tegelijkertijd dansbaar en vooral ongelofelijk sexy zijn. Het album besluipt je en brengt je in een trance met zijn aanhoudend, hypnotiserend gebrom. De toonloze zang van frontman Ben Shemie, de kreunende gitaren en mechanische dansbeat maken het geheel zowel angstaanjagend als enorm opwindend. De plaat is ruw, genadeloos en geeft geen kans tot verzet.
3. Kate Tempest – Let them eat chaos
Dit is een album waar ik erg van onder de indruk ben. Het is zalig om te horen hoe Kate Tempest al sprekend ongelofelijk veel melodie en ritme aan haar teksten geeft, en hoe haar zang zo klankloos en dood klinkt om haar boodschap kracht bij te zetten. Ze vertelt verhalen die overlopen in haar gedichten en boek, en schetst zo het verhaal van onze gedoemde samenleving waarvoor Kate evenveel haat als liefde in haar hart koestert.
4. Blood Orange – Freetown sound
‘Freetown sound’ is zonder dat ik het merkte uitgegroeid tot mijn wekelijkse afspeellijst. Mijn overburen hebben het ongetwijfeld wel gemerkt aangezien ik het niet kan laten om mijn verschrikkelijk gênante dansmoves boven te halen bij ‘Best to you’.
5. Frank Ocean – Blonde
Vol spanning en valse hoop heeft hij ons lang genoeg laten wachten. Ik was dan ook dolgelukkig om te merken dat ook zijn tweede plaat mijn verwachtingen kon overstijgen. Niet enkel muzikaal kan ik niet genoeg krijgen van ‘Blond(e)’, ook vind ik het steeds opnieuw geweldig hoe elk nummer een onderdeel is van een overkoepelend verhaal.
6. Eefje de Visser – Nachtlicht
Ik hou erg veel van de sfeer van deze langspeler, die me steeds doet denken aan een avond vol mooie beloftes. En ik heb Eefjes album al zo vaak geluisterd dat ik begin te verstaan wat ze zingt. Dat zegt genoeg denk ik dan.
7. Anderson .Paak – Malibu
‘Malibu’ is gigantisch funky, zit vol energie en is erg toegankelijk zonder plat te worden. De nummers zijn heet, speels, laidback en toch uiterst dansbaar. Elk nummer is tot in de details uitgewerkt zonder te afgelikt te worden en is in staat je hoofd op hol te brengen. Ik geloof niet dat er een checklist bestaat met eigenschappen die een plaat moet hebben om in de eindejaarslijstjes te verschijnen, maar moest dit wel het geval zijn vermoed ik dat Anderson .Paak een erg mooie score zou behalen.
8. Nick Cave & The Bad Seeds – Skeleton tree
Ik hoorde dit album voor het eerst tijdens een eenzame, nachtelijke autorit op de autostrade. Ik kan je verzekeren dat hij hard aankwam. Ik was – en ben nog steeds – onder de indruk van de emoties, de pijn, de wanhoop die zich paradoxaal vertaalden in prachtige, beklijvende nummers.
9. Jenny Hval – Blood bitch
‘Blood bitch’ blijft de hele plaat lang in dezelfde beklijvende, zweverige sfeer te hangen zonder nog maar één seconde te vervelen. Het is net als drijven op ijle lucht terwijl zachte, koele briesjes je lichaam strelen en je hoofd bedwelmen.
10. Kevin Morby – Singing saw
Nadat ik Kevin Morby live aan het werk zag in Gent werd ik helemaal verslaafd aan zijn muziek. Het is prachtig hoe zijn muzikale constructies steeds in staat zijn om een even sterk verhaal te vertellen als zijn teksten zelf.
11. The Comet Is Coming – Channel the spirits
Trippy, opzwepende, exotische, experimentele, maar vooral steengoede jazz. De trompettist Shabaka Hutchings bracht met een ander project nog een tweede geweldige jazzplaat uit dit jaar die ook zeker het beluisteren waard is: Shabaka and the Ancestors – ‘Wisdom of elders’.
12. Beyoncé – Lemonade
Eigenlijk had ik ‘Lemonade’ graag hoger in mijn lijst zien verschijnen, want in mijn ogen staan er een aantal van de beste nummers van het jaar op. Maar helaas skip ik bij elke luisterbeurt track 6 tot 9, waardoor de langspeler als geheel kracht verliest.
13. James Blake – The colour in anything
Een zalig album om te luisteren, met op het juiste moment de nodige hoogtepunten. Deze plaat bevat in mijn ogen ook het mooiste nummer van het jaar, ‘I need a forest fire’.
14. Waren verder ook zalig:
Palmistry – Pagan – Een kaal popalbum dat mij bij elke luisterbeurtweer vrolijk maakt. Meer heb ik vaak niet nodig.
Nicolas Jaar – Sirens – Al is het enkel maar omdat het Nicolas Jaar is en ik zijn werk steevast geniaal vind, en omdat zijn optreden in de AB met voorsprong de beste show van het jaar was.
Weval – Weval – Een supersterk debuutalbum dat jammer genoeg wat onder de radar is gebleven. Hopelijk komt daar snel verandering in.
Soldier’s Heart – Night by night – Beste debuutalbum dat meteen ook een afscheidsalbum is dat ooit werd gemaakt.
Warpaint – Heads up – De eerste single was erg misleidend, waardoor ik het album pas laat beluisterde, maar er staan verdorie weer goede nummers op. Zeker de opener ‘Whiteout’, wat een song!
Dijf Sanders – Moonlit Planetarium – Avontuurlijk, exotisch en fris.
Geen albums maar ook wel zalig (voorgeschoteld op een hoopje):
- MANTIS – MANTIS I & II
- Charli XCX – Vroom vroom EP
- Rumours – Infant
- Sky H1 – Motion
- Liss – First
- Smerz – Okey
- Karpe Diem – Heisann Montebello
- Arca – Entrañas
En nog zoooooooooooveeeeeeeel meer.
Losse nummers die ik volgens de statistiekjes veel geluisterd heb:
- James Blake – I need a forest fire
- Blood Orange – Best to you
- Jenny Hval – Conceptual Romance
- Beyoncé – All Night
- Nick Cave – Rings of Saturn
- Francis & The Lights – Friends
- Oscar & The Wolf – The Game
- Warpaint – Whiteout
- Banks – Gemini Feed
- Trentemoller – My Conviction
- Anoushka Shankar – Last chance
- DIIV – Out of mind
- Samaris – Wanted 2 say
- Soft Hair – Lying has to stop
- Solange – Cranes in the sky