Wolf Alice, de alternatieve rockband rond Ellie Rowsell, draagt nog steeds trots het vaandel van de Britrock. Op tweede plaat ‘Visions of a life’ waant de frontvrouw zich in de huid van een tienermeisje vol dualiteiten, angst en roekeloosheid. En dat klinkt zowel somber als smerig, liefdevol en schreeuwerig tegelijkertijd.
Doorheen de plaat flirt de frontrouw met de grote boze wolf als symbool voor ontrouwe liefdes en de dood. Zo neemt ze in ‘Heavenward’ afscheid van iemand en belooft die persoon te blijven eren tot wanneer het eindelijk haar beurt is om te gaan. Hoewel het wat macaber klinkt om te zingen over je hypothetische dood, heeft het even goed iets melancholisch. ‘Visions of a life’ is dan ook geen pure horror-bedoening, eerder een psychologische thriller die ons beklijft van begin tot einde.
De band sleurt je mee in een donkere sprookjeswereld, en ook het artwork geeft een duwtje in de rug. Net als in de sprookjes van vroeger zijn er addertjes onder het gras die de hoofdpersonages niet voor ogen hadden wanneer ze aan hun avontuur begonnen. Wanneer Rowsell eerst heel braafjes in je oren fluistert kan ze plots haar keel openzetten om alle frustratie eruit te schreeuwen. Het spanningsveld van haar innerlijke uitspattingen krijgt de juiste setting dankzij de passende muzikale begeleiding door de rest van de band. Net als in een Griekse tragedie ervaar je op het einde van de rit een catharsis, alsof je gereinigd bent van alle kwaad.
Het geliefkoosde nummer van dit album is het feeërieke ‘Don’t delete the kisses’. Daarin mokt Rowsell smoorverliefd en onzeker over een jongen, en geeft ze zelfbewust toe dat ze zich gedraagt als een giechelig tienermeisje. Ze romantiseert haar prille liefde met enkele poëtische vertelsels en uitbundige refreinen. Van een heel ander kaliber is ‘Yuk foo’. Smerige gitaren en een tierende frontvrouw geven het nummer zowaar punk-allures. “I want to fuck all of the people I meet, cause you bore me to death,” spuwt ze er zonder nadenken uit. Donderde drums, futuristisch klinkende gitaren die niet vies zijn van het reverb-pedaal en pijnlijk gekreun vinden zo hun weg naar een grandioos catastrofaal einde.
‘Visions of a life’ ligt in dezelfde lijn als hun voorganger ‘My love is cool’. Enorm sterke nummers wisselen minder opvallende exemplaren af en de thema’s waarover Rowsell mijmert verschillen niet veel op de beide platen. Wel durft de band meer te experimenteren en zoeken de muzikanten de grenzen van hun kunnen op, iets wat we alleen maar kunnen aanmoedigen. Dat leidt tot meer variatie, en dankzij die veelzijdigheid houdt Wolf Alice onze aandacht de volle drie kwartier vast. De band kroont zich met dit album als een diverse alternatieve rockband die met de juiste ingrediënten iets heel eigen brouwt.
Wolf Alice speelt zaterdag 28 oktober in de Botanique (info & tickets)
