Van alle zomerse popdeuntjes die we in 2016 voorgeschoteld kregen is de debuutplaat van Whitney misschien wel het meest blijven hangen. We durven, voorzichtig en fluisterend, het woordje tijdloos al laten vallen bij singles als ‘No woman’ en ‘Golden days’, waarin de band zich manifesteert als sixties-pop met een moderne touch. Met ‘Forever turned around’ is er aan die gedachtegang weinig veranderd. De muziek van Whitney smeekt nog steeds om een zonsondergang op een weekenddag waar men zorgeloos tijd aan een meer kan besteden.

Hoewel bovenstaande bewering de positieve vibes van Whitneys muziek in woorden giet, lijkt de tekst van opener ‘Giving up’ het tegengestelde te beweren. Gedrenkt in genotsvolle melodieën van trompetten en gitaarloopjes, schuilt er altijd een tikkeltje weemoed in de zang van frontman en drummer Julian Ehrlich. Zo kan “Tears are falling one by one, I can feel you giving up” qua dramatiek alvast tellen. Verklappend dat ‘Forever turned around’ een samenvatting is van het begrip ‘relatie’ in al zijn facetten (familiaal, vriendschappelijk, romantisch…) geeft aan dat de inhoud van Ehrlichs teksten wel vaker tegenstrijdig zijn aan de opgetogen muziek van Whitney. Neem nu “Pretending everything’s alright, we’ve been drifting apart for some time” uit het montere ‘Valleys (My love)’: het introducerende thema is van het vrolijkste van Whitney en Ehrlichs drumbeat (luister naar die dansende ride-cimbaal) klinkt enorm energiek.

De kracht van de band uit Chicago ligt net zoals op zijn debuutplaat in het schrijven van simplistische nummers die toch rijke arrangementen in zich meedragen. De oorzaak hiervan ligt zonder twijfel bij Max Kakacek van het ter ziele gegane Smith Westerns en nu gitarist van dienst bij Whitney. Om de haverklap tovert Kakacek creatieve en meezingbare riedels uit zijn instrument, zoals te horen in ‘My life alone’ en ‘Friend of mine’. De simpliciteit wordt bij vlagen ook te ver gedreven; de zangmelodie tijdens ‘Before I know it’ verveelt redelijk snel en ‘Song for Ty’ heeft met zijn beperkte structuur net iets te weinig om het lijf.

Met de opvolger van ‘Light upon the lake’ heeft Whitney het prima gedaan. De band doet waar het goed in is, haalt heel wat moois uit de simpelste dingen en met het duo Ehrlich/Kakacek als motor is het in staat om goede popsongs te schrijven. Een vraag die we ons kunnen stellen is hoelang Whitney op deze werkwijze kan blijven teren. Maar wie in de wereld heeft er ooit iets tegen het zorgeloos vertoeven aan een meer gehad?

Whitney speelt dinsdag 19 november in de Ancienne Belgique.