De titel van het tiende studioalbum van The Smashing Pumpkins – ‘Shiny and oh so bright, vol. 1 / lp: No past. No future. No sun.’ – is al even onnodig ingewikkeld als dat hij deprimerend is. Je staat het ons dan ook toe om het vanaf hier bij ‘Shiny and oh so bright’ te houden. De redactie is je dankbaar.

Voor de gelegenheid werden de Pumpkins opnieuw vervoegd door originele leden Jimmy Chamberlin en James Iha. Jammer genoeg heeft deze hernieuwde bezetting niet tot een betere plaat geleid.

We zullen misschien met het goede nieuws beginnen: ‘Shiny and oh so bright’ bevat enkele uitstekende, krachtige rocksongs, onder de deskundige leiding van een zeer geloofwaardig overkomende Billy Corgan. Op eerste single ‘Solara’ schreeuwt de frontman “Tear down the sun, bring down the sun” op zo’n manier dat we er bijna schrik van krijgen. Ook ‘Marchin’ on’ is een overtuigende rocker die wordt gekenmerkt door sterke strofen, afgewisseld met een refrein waarbij de armen de lucht in mogen tijdens de live-optredens. Tot slot ook woorden van lof voor het meeslepende ‘Seek and you shall destroy’.

“Tot slot”, inderdaad, want dat brengt ons meteen bij de mindere kant van ‘Shiny and oh so bright’: een resem tragere, veel te lange nummers zoals opener ‘Knights of Malta’ die je op je honger laten zitten. Voor het nummer werd beroep gedaan op een koor, wat even voor een frisse wind zorgt, maar uiteindelijk niet blijft boeien.

‘Travels’ begint eveneens veelbelovend, maar verliest zichzelf in te veel eenvoud voor een te lang nummer. ‘Alienation’ doet ons na enkele van de genoemde toppertjes van de plaat opnieuw in slaap wiegen, en biedt bovendien behoorlijk flauwe lyrics. “Home is where you start and end your days”. Waarvan akte, Pumpkins. Er wordt tevergeefs geprobeerd een spookachtige sfeer te creëren.

Het zijn stuk voor stuk tracks waarvan je bij aanvang denkt: eens kijken waar dat naartoe gaat, maar waarbij je achteraf licht teleurgesteld achterblijft. De band slaagt er schijnbaar niet meer in een volledig album de aandacht vast te houden en blijft zo een act die je vooral nog eens wilt meepikken omwille van de gouwe ouwe hits van weleer. Spijtig.