Twee jaar geleden verraste Beach House vriend en vijand door op enkele maanden tijd twee albums uit te brengen. Het lijkt alsof de band vandaag nog steeds aan het recupereren is van die creatieve uitspattingen, want hun nieuwste plaat ‘B-sides and rarities’ betreft, zoals de naam al aangeeft, een samenraapsel van eerder opgenomen nummers en bijzonderheden. Voor de fans is zo’n soort compilatie altijd leuk, maar het gevaar voor een gebrek aan samenhang loert al snel om de hoek. Zelfs bij een band als Beach House, die nochtans gekend staat om z’n eigen, dromerige sound en steeds wederkerende melancholische melodieën.

Een willekeurige Beach House-enthousiasteling maakte de volgende scherpe observatie op Twitter: “Een B-sides-plaat? Bij Beach House zijn de A-sides op zichzelf toch al B-sides?”, verwijzend naar de nimmer commerciële gerichtheid van het duo Victoria Legrand en Alex Scally. Daar zijn Victoria en Alex zich terdege van bewust. Desondanks wilden ze dat deze plaat er kwam, om ook die nummers die ze doorheen de jaren tussendoor schreven luister- en vindbaar te maken.

De plaat telt twee nummers die nog nergens eerder werden gelost: ‘Chariot’ en ‘Baseball diamond’, beiden geschreven en opgenomen tussen de recentste ‘Depression cherry’ en ‘Thank your lucky stars’-sessies door. Opener ‘Chariot’ geeft meteen aan dat de ‘rariteiten’ waarover wordt gesproken in de albumtitel niet zo raar zijn als je zou verwachten van de twee weirdo’s Alex en Victoria: de trage, zweverige orgel-lijntjes, de drumcomputer en uiteraard Victoria’s kenmerkende zanglijnen maken van ‘Chariot’ een song die aan alle Beach House–kenmerken voldoet. Net als ‘Baseball diamond’, waar er bovenop de standaardingrediënten wat ijle gitaarlijnen en accordeon- en orgelprogressies worden gegoten.

Ook ‘hits’ als ‘Norway’ en ‘Used to be’ zijn terug te vinden op ‘B-sides and rarities’, in lichtjes andere versies dan hoe de fans de nummers doorgaans kennen. Verder doet de band met ‘Play the game’ nog een Queen-cover uit de doeken; heel interessant om te zien hoe het duo de extatische pop van Queen omzet in de typische donkere en dromerige Beach House-sfeer. Dat maakt van dit nummer een van de interessantere gedeeltes van de plaat.

Dat Beach House vertederende, sfeervolle songs kan schrijven, weten we ondertussen al meer dan tien jaar, en in die tien jaar zijn de hoofdcomponenten daarvan nooit radicaal gewijzigd. Ondanks die constante sound is erop ‘B-sides and rarities’, in tegenstelling tot eerdere gelauwerde platen, weinig samenhang te vinden: het is net die eentonigheid die ervoor zorgt dat er in dit compilatiealbum te weinig samenhang en onderlinge variatie te vinden valt. De enige andere verrassende elementen van het album horen we op ‘Rain in numbers’, geschreven nog voor de band zelfs maar een band was en door Victoria gebracht op een half ontstemde piano, ‘Saturn song’, dat aangevuld werd met ambient-geluid afkomstig uit deep space en het meer up-tempo ‘I do not care for the winter sun’.

Natuurlijk blijft het geheel een luisterrijk album, zeker voor al je eenzame tochten langs verlaten stranden, met zicht op een fletse, ondergaande zomerzon achter de horizon; da’s Beach House’s specialiteit. Helaas vonden we de zogenaamde ‘rariteiten’ vanop ‘B-sides and rarities’ iets te schaars en vaak lang niet raar genoeg om ons bij het nekvel te kunnen grijpen. De vernuftige twitteraar van een aantal alinea’s terug blijkt het dus bij het rechte eind te hebben: de B-kanten van Beach House-platen zijn steevast A-kanten. Of wacht, was het nu andersom?