Charlotte Adigéry sierde de afgelopen twee jaar onder haar alias WWWater al enkele bewonderenswaardige podia, zoals dat van Dour en Pukkelpop. Dat is verrassend, aangezien er nog nergens opgenomen materiaal beschikbaar was (een ep onder haar eigen naam niet meegerekend). Daar komt nu met haar debuut-ep ‘La Falaise’ dus eindelijk verandering in. In amper twintig minuten gaat Charlotte de uitdaging aan om haar vlekkeloze livereputatie in de studio eer aan te doen.

Ze heeft dus iets met water. Mocht dat nog niet duidelijk zijn door haar artiestennaam, wordt het dat zeker door de albumnaam ‘La Falaise’, die verwijst naar een waterval in Martinique, haar moeders geboorteland. Verder steken woorden als ‘ice’ en ‘shower’ hier en daar de kop op uit de woordenstroom en geeft Charlotte op de platenhoes haar planten water. Samen met de affiniteit voor het meest vloeibare der elementen, is er nog een andere constante: haar bezwerende, unieke stemgeluid dat je misschien al kent van toen ze nog achtergrondzangers was bij Arsenal en Baloji.

Op de intro ‘Presence’ duwt ze ons met haar hypnotiserende spoken word helemaal kopje onder in een afgevlakte gemoedstoestand waardoor we helemaal ontvankelijk zijn voor wat komen zal. De echoënde dronegeluiden zouden bovendien de aandacht kunnen trekken van David Lynch, die al te graag gebruikt maakt van dit soort buitenproportionele en knetterende geluidskaders. Het zal trouwens niet de enige keer zijn dat Charlotte buiten het klassieke instrumentenaanbod op zoek gaat naar haar sound; ‘My hands’ is bijvoorbeeld helemaal opgebouwd rond een sample uit een van Youtube geplukte ASMR-sessie.

Na het abrupte einde van het bevreemdende ‘Presence’ komt ‘WWWater’, dat al eerder gelost was als single. De vocals sijpelen uiteen in verschillende formaten, die elkaar voortdurend overlappen en afwisselen; Charlottes stem weet kamers te bouwen, je erin te duwen en dan ook nog eens de sleutel om te draaien, wat ons een bijzonder aangename manier lijkt om van je vrijheid beroofd te worden. De tweede single ‘Pink letters’ is iets ingetogener, wat ongetwijfeld te maken heeft met het persoonlijkere thema: de love-story-gone-wrong-lyrics zijn letterlijke flarden uit haar dagboek. Afsluiter ‘Mine yours’ wordt dan weer afgetrapt door getokkel op een akoestische gitaar, wel het laatste instrument dat we verwacht hadden na dat verfijnde electronica-kwartiertje.

‘La Falaise’ is amper twintig minuten lang maar rekt als een eclectische elastiek uit tussen verschillende sounds en stijlen, een rekkertje tussen de kundige handen van Charlotte die erover waakt dat het niet breekt. Ze ontdekt muziek in alles en alles in muziek – wij kunnen dus alleen maar onze broekspijpen opstropen en op onze knieën bedanken dat ze dan ook nog eens de stembanden en het talent heeft om die levensvisie om te zetten in de eigenwijze sound van ‘La Falaise’.

WWWater speelt 7 oktober op Play-festival in de Muziekodroom en staat 24 oktober in Nest.