‘American weekend’, Katie Crutchfields debuut als soloartieste, was een rauw en akoestisch slaapkameralbum. Het daaropvolgende ‘Cerulean salt’ was iets gepolijster, maar voelde nog steeds heel erg DIY aan. Op ‘Ivy tripp’ wordt die evolutie gewoon doorgetrokken: de nummers ogen een stuk minder ruw en dankzij een rijkere instrumentatie klinkt Waxahatchee voor het eerst niet als een eenvrouwsproject, maar als een volwaardige band.
Het lijkt wel alsof de muzikante eindelijk eens de gordijnen van haar slaapkamer opzij heeft geschoven om vervolgens het venster open te duwen. Na een flinke slok verse lucht genomen te hebben wist de warme gloed van de zon haar te verleiden tot een voorzichtige glimlach. “Neen,” moet ze dan gedacht hebben, “toch maar binnen blijven.”
Want hoewel ‘Ivy tripp’ zachter en lichter is dan haar voorgangers kleeft er nog steeds een donker randje aan. De songschrijfster deinst er niet voor terug om zichzelf een flinke veeg uit de pan te geven. “I’m a basement brimming with nothing great“, horen we bijvoorbeeld in ‘The dirt’. In ‘Air’ schemert dan weer een zekere bindingsangst door: een partner wil haar alles geven wat ze ooit nodig zal hebben maar voor Crutchfield zelf zijn vrijheid en ademruimte te belangrijk. De relatie lijkt dan ook geen kans op slagen te hebben.
Muzikaal zijn de songs van de Amerikaanse diverser dan ooit. In ‘Breathless’ begeleiden drones het keelgeluid van de zangeres, ‘Half moon’ is een mooie, intieme pianoballade en een catchy geluid, inclusief oeh oeh oeh’s, maakt van ‘La loose’ zowaar een vrolijk popdeuntje. Over de gehele lijn blijft de muziek wel onmiskenbaar als Waxahatchee klinken. Ondanks dat er productioneel meer aan gesleuteld is en het moeilijk nog als lo-fi te omschrijven valt is er toch nog steeds een scherpe en punky kant aan alles.
Tussen elke langspeler zette Crutchfield tot nog toe steeds de logische stappen. Zonder al te veel aan haar intrinsieke sound te veranderen weet ze haar nummers elke keer van een voller en evenwichtiger geluid te voorzien. Het maakt van ‘Ivy tripp’ bijgevolg een ideaal album om nieuwe luisteraars te winnen, maar ook om de fans van het allereerste uur tevreden te stellen.
Waxahatchee live aan het werk zien kan in Gent (31.05, DOK, info & tickets) en op Best Kept Secret in Nederland (21.06, info & tickets).
Album verdeeld door PIAS
