Vanaf de eerste noten, kraakt en schuurt het op ‘Measure of joy’ van Virginia Wing, maar je voelt het ook bruisen als je zonder verpinken de muziek ingesleurd wordt. Opener ‘The body is a clear place’ is daarmee de perfecte voorbode van wat volgt: een sinister plaatje dat baadt in een claustrofobisch sfeertje dat tegelijkertijd heel energiek klinkt. Het is een ingehouden energie die het album een spannend en ook wel sexy cachet geeft. Je hoort dat de band een tikkeltje retro klinkt met referenties naar new wave, psychedelica en zelfs experimentele folk; een mengelmoes van voorbeelden die ze naar hun hand weten te zetten. Het was best wel een gewaagde zet van het jonge drietal om op zijn debuutplaat met zo een virtuoos en gevarieerd geluid aan te komen zetten. Als beginner kan je in die veelzijdigheid heel snel de weg kwijtraken in allerlei spielereien die de songs dood doen. Virginia Wing blijkt, integendeel, in staat een heel eigen sound uit te werken uit die vele invloeden en mogelijkheden.
Veel informatie is er nog niet te vinden over de band zelf, buiten dat ze sinds kort met zijn drieën doorgaan en ze eigenlijk nog niet veel live gespeeld hebben. Wanneer we wat initieel opzoekingswerk deden, stootten we in eerste instantie op Virginia Wings, met ‘s’ weliswaar, een ijshockeyteam dat in de vroege jaren zeventig meespeelde in de AHL. Dat de groep uit Camberwell daar de inspiratie haalde voor hun groepsnaam betwijfelen we, maar als volleerde schaatsers weten ze vlot doorheen de emoties en grooves te slalommen zonder daarbij op hun bek te gaan. Soms knallen de ritmes van drummer Sebastian Truskolaske je ongenadig tegen de boarding en moet je naar adem happen. Wat verder laat de hypnotiserende stem van Alice Merida Richards je wegglijden over een bevroren vijver onder een betoverende wintermaan. En daar bovenop weet Sam Pillay een spannende groove te verzinnen die de nummers iets prikkelends meegeven. Uitschieters voor ons zijn het desolate ‘World contact’, het psychedelische ‘Meshes’ en het vervreemdende ‘Marnie’.
Wanneer we ‘Measure of joy’ zouden moeten samenvatten, zijn het de adjectieven tegendraads en sinister die de bovenhand nemen. Het album drijft op een duistere ondertoon en is tegelijkertijd ontzettend opwindend. Of het nu net dankzij of ondanks hun jeugdige overmoed is, kunnen we niet zeggen, maar Virginia Wing heeft een verrassende consistentie in zo’n veelzijdig debuutalbum kunnen steken. Dat is een huzarenkunstje dat deze Engelsen zeker het nodige krediet verleent en het beste doet verhopen voor de toekomst.
Album verschenen bij Fire Records.
