Het Leuvense Up High Collective is al enkele jaren een gevestigde waarde binnen de Belgische elektronica-scene. De beats van het collectief wisten de aandacht te trekken van binnen- en buitenlandse smaakmakers zoals Lefto en Gilles Peterson. Na een hele rist ep’s besloot het collectief om eindelijk een album uit te brengen.

Al meteen bij opener ‘Templeview’ blijkt dat het albumformat ten volste gebruikt wordt. De rustige, beatloze synthtrack toont muzikale accenten die in het verleden onderbelicht bleven. In tegenstelling tot een beknopte ep is er deze keer immers alle ruimte op uit te wijden. Het resultaat is dat alle mogelijke invloeden aan bod komen, zonder aan eigenheid in te boeten. ‘Syncu’ en ‘Take35’ zijn bijvoorbeeld veel grimmiger dan wat we van Up High gewoon zijn. Een lange intro à la Andy Stott is de prelude voor duistere en minimalistische bleeps and bloops. Daartegenover staat dan weer een nummer als ‘Emtio’. Het is ook een voorbeeld van de nieuwe wegen die ingeslagen worden op ‘Solitude’.

De invloed van hiphop is duidelijk te merken en ook de manier waarop de synths emoties in het geheel mengen wekt verwondering op. De grote kracht van dit album is dat het die mengelmoes van beats, hiphop, dub en techno met elkaar weet te verweven, met een geheel eigen sound die twaalf nummers lang behouden wordt. Daarbij blijft ouder en misschien meer herkenbaar werk niet in de kou staan. ‘Centipede’ sluit nog het meest aan bij eerdere releases. Op zich verrast het nummer niet, maar het blijft wel een goeie link met old school Up High. ‘Extract pool’ is nog zo’n voorbeeld, dat met zijn diepe bassen smeekt om in een pikdonkere zaal afgespeeld te worden. Ook aan zij die graag nog gierende synths bovenop hun beats hebben, werd gedacht. ‘Triggers/Like water’ steekt de vlam weer in de pan na het rustmoment ‘Solitude’.

Het is een goeie zet geweest van Up High Collective om eindelijk een album uit te brengen. Hoewel op de ep’s an sich weinig op te merken valt, vermijden ze op ‘Solitude’ om in herhaling te vallen. Het geeft hen een kans om meer aan het experimenteren te slaan en niet steeds te moeten focussen op hardere geluiden. De heren slaan verschillende richtingen in, maar de song bevinden zich duidelijk nog in het Up High-universum.