Wie een paar jaar geleden had beweerd dat Unknown Mortal Orchestra zou uitgroeien tot een loepzuiver klinkende high fidelity-groep zouden wij getrakteerd hebben op een essay over alle kwaliteiten van lo-fi, zoals de puur- en rauwheid van met minder middelen meer te bereiken. Toch is dat wat er op ‘Multi-Love’ is gebeurd: het werd een in warme gloed badende ode aan de opnamestudio’s van de jaren 70 met een eigentijdse insteek. Het is dan ook enigszins verrassend om vast te stellen dat deze worp de sterkste plaat van het trio tot nog toe is, ondanks het gebrek aan kraakjes en imperfecties.
UMO is op amper vier jaar tijd uitgegroeid tot één van de interessantste resultaten uit de neo-psychedelische golf die vooral rond 2012 hoge toppen scheerde. Hoewel hun geluid vroeger vooral steunde op fuzzy gitaren, was er altijd wel ergens een liefde voor elektronica te bespeuren. Het naamloze debuut was nog heel rudimentair en DIY waarna UMO’s sound op ‘II’ werd uitgepuurd. ‘Multi-Love’ mag dan wel een stijlwissel zijn, toch past het nieuwe jasje buitengewoon goed binnen het universum van de band. Er wordt ook meer naar buiten gekeken: Nielsons persoonlijke hersenspinsels maken plaats voor bredere, kritische bedenkingen die enkele zere plekken in de maatschappij aanduiden, van welvaartskloven (‘Extreme wealth and casual cruelty’) tot etnische discriminatie (‘Puzzles’) en genoeg drugsreferenties om een apotheek mee te voorzien.
Al die ballast zou kunnen leiden tot een donkere, zwaarmoedige plaat vol drones en kille synths. Gelukkig kiest UMO niet die (gemakkelijke?) weg en opteert hij om disco (‘Can’t keep checking my phone’) en funk (‘Stage or screen’) rond dansbare baspartijen te wikkelen, wat leidt tot enorm aanstekelijke grooves waarbij vooral ‘Ur life one night’ zich profileert als dansvloermateriaal. ‘Extreme wealth and casual cruelty’ doet met behulp van warme blazers zalig wegdromen, net als het donkerrode ‘Necessary evil’. En dan hebben we het nog niet gehad over de titelsong die de plaat opent met het nu al meest herkenbare pianoriedeltje van het jaar.
Technologie geldt ook als rode draad doorheen het album. Niet zozeer inhoudelijk – ‘Can’t keep checking my phone’ gaat niet over smartphoneverslaving maar over een langeafstandsrelatie – maar eerder vormelijk. Technologische vooruitgang gaat creatieve vooruitgang altijd vooraf, en laat die technologische ontwikkelingen tegenwoordig nu net een voorheen ongeziene snelheid aannemen. Daarin ligt deels de verklaring waarom UMO pas nu de vorm heeft aangenomen die ‘Multi-Love’ zo goed maakt: niet alleen door gebrek aan muzikale ervaring en verdieping, maar vooral door een gebrek aan budget. Wie de opnamekwaliteit van ‘Songs in the key of life’ of ‘Station to station’ als maatstaf neemt, kan maar beter over een goed aangedikte bankrekening beschikken.
Die liefde voor opnamestudio’s uit de jaren 70 blijkt verder uit de albumhoes, waarop een multitrack taperecorder baadt in het rozige licht van UMO’s studio. Volgens Nielson evolueren we naar een nieuwe vorm van geluidsopnames, die muzikanten de kans geeft om met een lofi-budget een hifi-geluid te creëren dankzij steeds toegankelijkere software en goedkopere hardware. Volgens hem kan ‘Multi-Love’ dus gezien worden als een prototype van hoe muziek van slaapkamermuzikanten in die toekomst kan klinken. Als dit de vooruitzichten zijn voor de komende jaren worden wij op slag een pak minder zwaarmoedig. Een meesterwerkje dat zelfs grijsgedraaid niets aan kleurrijkheid moet inboeten.
Unknown Mortal Orchestra speelt deze zomer op Dour (16.07, info & tickets) en gratis op Boomtown (21.07, info)
Album verdeeld door Konkurrent
