Amerika’s golden boy van de alternatieve gitaarrock heeft weer aardig wat bijeen gepend. Ty Segalls zevende langspeler onder eigen naam (daarbuiten is de enorm productieve twintiger nog betrokken bij talloze nevenprojecten) telt immers niet minder dan zeventien nummers, die zich stuk voor stuk erg krachtig en behoorlijk catchy presenteren.
Verwacht je evenwel niet aan een traditioneel rammelrock gevoel. Als een hoorn des overvloeds stoffeerden Segall en zijn groepsleden op ‘Manipulator’ namelijk hun op de kenmerkende fuzzgitaren steunende bluesy garage rijkelijk met elementen uit een immens spectrum aan rockgenres. Ter illustratie vermelden we graag de authentieke country-intro van ‘The Singer’, de topzware stonerriff op ‘The faker’, het mellow folky refrein van ‘The clock’ en ‘Suzie Thumbs’ aanstekelijke poppunkstrofe. Verder komen we ondermeer nog een flinke dosis hardrock, emo, glam, psychedelica, grunge en zelfs een streepje funk tegen. Om dit alles tot een even organisch als indrukwekkend resultaat te brengen is het kwartet niet te beroerd het instrumentenpalet danig open te trekken door toevoeging van onder andere een resem bezwerende synths, hier en daar een welgeplaatste intimistische piano of een groep verheven aanzwellende strijkers.
Samen met een overdaad aan distortion behoedt de energieke en bescheiden groovende ritmesectie met Emily Rose Epstein op drums en Mikal Cronin op bas het geheel daarenboven voor de valkuil van overdreven bombast, waardoor het allemaal niet te grootsprakerig wordt. Wel komen we in verschillende gedaantes die muzikale opwinding tegen die pure rock-‘n-roll zo aantrekkelijk maakt, al komt ze dan weer wel eerder gecontroleerd vuil over zonder ergens echt smerig te worden.
Op ‘Manipulator’ heeft Ty Segall, die zijn raspende vocalen geregeld naar tegen de kopstem aanschurkende hoogtes stuwt, zichzelf en zijn band tot het uiterste gedreven, waardoor de plaat wat ons betreft tot zijn allerbeste werk behoort. Terwijl de frontman zijn status van enorm getalenteerde vakman hiermee nog eens extra in de verf zet, blijven we erbij dat hij over het algemeen iets te weinig glimpsen van ware genialiteit laat spotten.
Album verdeeld door V2
