Een nieuwe Fuzz, de liveplaat ‘Live in San Francisco’, de ‘Mr face’ en ‘Ty-rex’ ep’s en werk als producer voor onder andere Wand maken dat je 2015 niet bepaald een Ty Segall-loos jaar kan noemen. Je zou dus verwachten dat er bij gebrek aan echte tussenpauze geen vervreemding kan optreden, maar desondanks is er op ‘Emotional mugger’ heel wat verandert in het Segall-universum.

Het zijn enkele voetstappen en een haast symbolisch opengaande deur die het geheel inzetten. Zo word je mee de studio ingenomen, een plek die doorheen de plaat een nadrukkelijke rol speelt. Het enthousiasme dat doorgaans louter gereserveerd werd voor effectpaneeltjes wordt nu deels afgereageerd op alle knopjes en schuiven die de opnamestudio rijk is. Dat zorgt voor extra drukte: je komt oren te kort om te vatten wat er juist allemaal gaande is. Na steeds toegankelijker wordende albums te maken, met het haast volledig akoestische ‘Sleeper’ als hoogtepunt, zorgt ‘Emotional mugger’ voor een terugkeer naar het experiment.  Er is echter zoveel gerommel in de marge  (het overbodige ‘W.u.o.t.w.s’) en heel wat ideeën die half uitgewerkt de revue passeren (‘Squealer two’), waardoor de lp eerder als een aanzet naar komend werk aanvoelt.

Misschien heeft het te maken met de personeelswissels die werden doorgevoerd. Bij momenten lijkt het alsof Segall, achterna gezeten door de plaatselijke #gewoonjoy, moest bewijzen dat hij degene is met het sterkste netwerk. Met een gastvrijheid die Schengenakkoorden kan redden wordt de deur opengezet voor leden van Wand, The Melvins, King Tuff en The Cairo Gang, die oude bekenden Mikal Cronin en Charlie Mootheart vervoegen onder de vlag ‘The Muggers’. Er is bijgevolg geen gebrek aan spierballengerol en in ‘Baby big man’ neigt dat zelfs richting overdaad.

Voordat je alle hoop in de toekomst verliest: er staan wel degelijk enkele oerdegelijke knallers op ‘Emotional mugger’. ‘Breakfast eggs’ en ‘Candy sam’ bieden een whiplashgarantie, terwijl het titelnummer op de lager gelegen lichaamsdelen mikt. In een loodzwaar ‘Diversion’ worden alle banden met het zompige bluesy origineel van The Equals dan weer door een sloopkogel met de grond gelijk gemaakt. Verder is er vooral veel gedweep met snoepmetaforen en enge kinderpoppen – daar mag je jezelf op eigen risico in verdiepen.

“American nightmare gives a generation finger on the pulse of their parents alienation”, klinkt het in ‘Californian hills’, en het is vervreemding waarmee je tijdens ‘Emotional mugger’ aanvankelijk geconfronteerd wordt. Segall heeft nog steeds z’n zotskap op en gaat deze keer wel érg hard te keer. Laat je echter niet afschrikken: na een paar ritjes grijns je even breed als de man met de voorhamer.

Album verdeeld door V2

Ty Segall komt met zijn Muggers voorlopig niet naar België. Eind juni staat hij wel op het Nederlandse Down The Rabbit Hole festival (info & tickets).