Dat Ty Segall niet graag stilzit, is een understatement van jewelste. De Californische garagerocker staat al zo’n tien jaar garant voor enkele albums per jaar – zowel solo als in samenwerkingsverband – en lijkt ook in 2018 dat tempo te willen aanhouden. Na ’s mans lijvige magnum opus ‘Freedom’s goblin’ en ‘Joy’, een collaboratie met White Fence, laat de blonde gitaargod alweer een derde album op ons los. Dit keer is het de beurt aan ‘Pre strike sweep’, het tweede album van GØGGS – zijn garagepunk-project met Chris Shaw van Ex-Cult. En dat slechts enkele weken voor de release van ‘Fudge sandwich’, een coveralbum dat hij naar eigen zeggen “gewoon voor de fun” heeft gemaakt. Dat is dus Ty Segall, dames en heren.
Eerst nog even GØGGS dus, waarvan het meedogenloze debuut een beetje in de schaduw bleef van het in hetzelfde jaar verschenen ‘Emotional mugger’. De kans is groot dat ook hun tweede plaat hetzelfde lot beschoren is, al mag ‘Pre strike sweep’ er zeker wezen. Gekenmerkt door het inmiddels typerende, met effecten overladen gitaarspel van Segall en een compromisloze brulboei in de vorm van Shaw, dendert het viertal van start tot finish genadeloos verder.
Starten doen ze wel met een kleine schijnbeweging, getuige het akoestisch gitaarriedeltje waarmee opener ‘Killing time’ wordt ingezet. Het duurt echter niet lang vooraleer het monster genaamd GØGGS z’n ware gelaat laat zien en het tempo de hoogte in gaat. Het titelnummer gaat als een wervelwind tekeer en heeft het vermogen om menig moshpit te doen ontaarden in een waar slagveld. Segall haalt alles uit de kast om met z’n soleerwerk en slim gebruik van effectjes het geheel naar een hoger niveau te tillen.
Zonder de songteksten bij de hand te hebben, is het haast onbegonnen werk om op te maken wat Shaw het merendeel van de tijd staat te brullen. Duidelijk is wel dat de man flink wat eitjes te pellen heeft en zijn frustraties met veel overgave de vrije loop laat. Ondersteund door verschroeiende instrumentatie brult Shaw z’n sappig Brits accent schor, hetgeen bij momenten de hoogdagen van begin jaren ’80 punk doet herleven. Black Flag meets GBH.
‘Space rinse’ is weer zo’n helse rit die voorbij is voor je het goed en wel beseft. Ook het woeste ‘CTA’ is na zo’n anderhalve minuut uitgeraasd. De momenten waarop het tempo een beetje omlaag mag zijn schaars en bieden weinig echte rust. Ofwel zijn het korte intermezzo’s, ofwel raak je zoals in ‘Ruptured line’ – traag kun je het trouwens bezwaarlijk noemen – verzeild in een rammelende, spaced out jamsessie.
Het mag duidelijk zijn dat wie Ty Segall sowieso al iets te stevig vindt, GØGGS best gewoon volledig links laat liggen. Wie daarentegen graag eens een punkplaat oplegt en benieuwd is naar wat het moddervette gitaarspel van de Californiër aan het genre kan toevoegen, zal ongetwijfeld een vette kluif hebben aan ‘Pre strike sweep’. Toch niets voor jou? Niet getreurd, want 26 oktober is er alweer een nieuwe portie Segall, in de vorm van coveralbum ‘Fudge sandwich’.
