“Take a trip and let it slip to your subconscious”, zingt Lee Swinnen op het openingsnummer van deze eerste langspeler van zijn Tubelight. Hij geeft zo al meteen de perfecte introductie tot dit album. Heliosphere is echter niet alleen een trip voor je onderbewustzijn maar ook eentje door de annalen van de psychedelica-geschiedens. Het zwakke doorslagje van The Strokes dat ze vroeger waren, is namelijk al lang begraven. De boys hebben de voorbije jaren de wonderen der geestesverruimende muziek ontdekt en hun geluid gevonden bij bands als Spacemen 3, My Bloody Valentine en The Jesus And Mary Chain.
Je hoort het al, er wordt flink naar de schoenen gestaard door de Diestenaren. Opener ‘Visions’ moet het nog hebben van zijn repetitieve cadans, maar vanaf ‘Going through hell’ wordt regelmatig op de fuzz getrapt en met de tremolo gespeeld. Het schurende succesrecept van Kevin Shields werkt na al die jaren duidelijk nog steeds. Singles ‘Coming after you’ en ‘Suzy’s suicide’ kunnen we ondertussen al volledig mee neuriën, wat altijd een goed teken is. Vooral het relaas over Suzy die het niet meer ziet zitten is een pareltje zoals Lou Reed en zijn Velvet Underground er al eens eentje durfden neerpennen, hier met Blackie and The Oohoos in de rol van Nico.
Om in schoonheid af te sluiten krijgen we nog twee vegen om de oren. Op ‘No love’ wordt het gaspedaal ingeduwd en laat de groep zich volledig gaan. ‘I wanna hit’ leunt op een dreigende baslijn die je in trance dreunt en waarmee ze je finaal murw slaan.
Tubelight surft mee op de recente neopsych-wave, in het goede gezelschap van bands als Psychic Ills, Wooden Shjips en Crystal Stilts. Baanbrekers zijn het dus niet, maar ze leveren met ‘Heliosphere’ wel een sterke plaat af.
Wil je de wall of sound van Tubelight live ervaren? Dat kan binnenkort ondermeer in Brussel (22.03, AB, info & tickets), Leuven (25.03, STUK, info & tickets) en Antwerpen (27.03, Bar Costa, info & tickets).
Album verdeeld door Caroline
