Na enkele maanden uitstel en ongeduldig wachten presenteert Trixie Whitley met ‘Lacuna’ haar derde visitekaartje. Haar vorig materiaal was slechts “een groeisprong naar dit album,” zegt Whitley. “Met de eerste twee platen wilde ik vooral het songwriten beter leren beheersen. Nu heb ik er ook mijn liefde voor elektronica in kunnen verwerken”. Hiervoor kreeg ze in haar thuisbasis New York de hulp van producer Little Shalimar (Run the Jewels). Samen met die partner in crime trachtte ze om analoge elektronica en ritmische soul te combineren met haar eigenste Whitley-sound. And she did successfully.

In ‘Heartbeat’ begint Whitley aan haar verhaal: “When I grow up I want to be superhuman like you”. Bovenop synths, drums en een duistere baslijn zingt ze speels, maar weten we dat ze au sérieux genomen moet worden. De single ‘Long time coming’ gaat over de spanningen tussen twee personen en de veranderingen die ze met zich mee kunnen brengen. Een ruige bas, vettige synths en elektronische drums veroorzaken ook in dit nummer heel wat spanningen. Whitley ging voor haar singles in zee met de visuele kunstenares Hannah Marshall die met haar zwart-witpaletten reeds de clips van onder andere Florence & the Machine en The xx verzorgde. Bekijk de eerste twee video’s uit de trilogie ‘The space inbetween’, overigens de betekenis van ‘Lacuna’, in dit artikel.

‘May Cannan’ is een song die doorraast zonder ophouden. De kloppende bas en repetitieve gitaarriff drijven een haast onuitputtelijke motor aan. In de bridge valt ze even stil om vervolgens in hoogste versnelling te eindigen. ‘Dandy’ is de earcatcher van het album. Een saxofoon freejazzt het nummer in waarna het meer vorm krijgt. Verwijzen “master manipulator” en “the fascist, idealist” naar haar president? Nadat ze in september nog seksueel geweld en werkdruk in de muziekindustrie aanklaagde, laat Whitley hier opnieuw haar stem horen en neemt ze het heft in eigen handen. Met haar catchy refrein en stevige backbeat overtuigt ze ons helemaal in ‘Touch’, de tweede single.

De elektrische gitaar in ‘Time’ en ‘Bleak’ doen ons wat denken aan ouder materiaal, maar al snel creëren percussie en synths een vervreemding die we nog niet eerder gehoord hebben. Op ‘Fishing for stars’ neemt ze dan weer enkel haar akoestische gitaar ter hand. Samen met ‘Dare to image’ is het een rustpunt vooraleer ‘The hotter I burn’ het album in lichterlaaie afsluit.

Trixie Whitley klonk nog nooit zo zelfzeker als op ‘Lacuna’. Iets agressiever ook, maar daar zit de productie van Little Shalimar voor iets tussen. Met het album bewijst ze dat ze wel degelijk kan opboksen tegen wat ze zelf “de rollercoaster-modus” en “werkmarathon” noemt. De nummers gaan over krachtige onderwerpen als expressie, communicatie en intimiteit en vertellen bovendien een persoonlijk, relevant verhaal. 

Trixie Whitley speelt een extra show op 28 mei 2019 in de Ancienne Belgique. Info en tickets vind je op de website van de zaal.