Het is geleden van ‘Beacons of ancestorship’ uit 2009 dat we nog iets van Tortoise hadden gehoord, dus je kan je ons enthousiasme inbeelden toen we ‘The catastrophist’ in handen kregen. Het enige teken van leven dat we dit decennium kregen van het vijftal uit Chicago was een obscure, vrij onopgemerkte soundtrack voor de film ‘Lovely Molly’. Er was dus niets dat ons enigszins kon voorbereiden op het veel meer door jazz beïnvloedde werk dat de post-rockers vandaag op de wereld loslaten. De alweer grotendeels instrumentale lappen muziek baden in een ontspannen sfeer. In ‘Rock on’ mag zang uitzonderlijk contrasteren met een soort behang van grootsteedse achtergrondgeluiden. Ook het geinige en zeer korte ‘Gopher island’ bezit een speelsheid die ons de oren doet spitsen.
Wie goed zoekt kan desalniettemin heel wat variatie ontdekken. ‘Shake hands with danger’ is bijvoorbeeld een lied dat zich losweekt uit de softe toon van het album. Steunend op een geweldige ritmesectie wordt een jazzy melodietje ontwikkeld dat aansluiting vindt bij de totaliteit van de langspeler. Het is trouwens als vanouds de percussie die heel wat lof verdient voor de inventieve manier waarop de songs geschraagd worden. De vooruitgeschoven single ‘Gesceap’ etaleert zoveel vrolijkheid dat het op de achtergrond dreigt te verdwijnen als een niemendalletje. Net als bij wel meer nummers op deze plaat moet je je oren echt spitsen en alle andere prikkels buitensluiten om de subtiele wisselingen en nuances in de song te registreren. Tortoise is nooit easy listening geweest en dat leken we even vergeten te zijn. Onder het oppervlakkige deken van geluidsbehang gaat een wereld van schakeringen schuil. Het lijkt wel alsof David Attenborough ons met nachtelijke opnamen moet wijzen op de microkosmos om ons bewust te maken van een schoonheid die aan ons oor onttrokken wordt.
‘Yonder blue’ is zowat het andere uiteinde van het spectrum op deze cd en illustreert dan weer waar de plaat haar overheersende vibe haalt. De zang stelt niet zoveel voor en het lijkt wel of Tortoise meedingt naar een plaatsje op een lounge-verzamelaar. Ook ‘Tesseract’ en ‘At odds with logic’ klinken als spielereien van Alex Callier en doordat deze drie songs het album afsluiten, overheerst de indruk dat de Amerikanen soft geworden zijn. Wie echter de tijd heeft om wat dieper te graven, ontdekt vast enkele details die eerst over het hoofd werden gezien.
Tortoise kan je live aan het werk zien in Trix in Antwerpen (10.02, info en tickets) en Tivoli in Utrecht (11.02, info en tickets).
Album verdeeld door Konkurrent
