Thurston Moore: bij het horen van ‘s mans naam moeten wij spontaan denken aan zijn voormalig vrouwlief Kim Gordon en hun gemeenschappelijk noiserock collectief Sonic Youth. Zelden had een liefdesbreuk, met als gevolg een creativiteitsbreuk, zo veel teweeggebracht bij muziekliefhebbers over de hele wereld. Zowel Moore, Gordon als gitarist Lee Ranaldo bewandelden elk inmiddels een eigen weg, wat tot op heden wel enkele interessante maar geen al te legendarische platen opleverde.
Na ‘Demolished thoughts’, een grotendeels akoestisch pareltje, en het debuut van Chelsea Light Moving gaat de muzikant anno 2014 op papier verder onder de eigen naam. In werkelijkheid heeft hij een all-star band samengesteld met maatje Steve Shelley op drums, My Bloody Valentine-lid Debbie Googe op bas en de vingervlugge James Sedwards naast hem op gitaar. Met enkel die laatstgenoemde bezocht de artiest afgelopen zomer overigens AFF in Genk, dat we op z’n minst een aparte aangelegenheid konden noemen.
Met enige vooringenomenheid beginnen we aan het openingsduo van ‘The best day’, samen goed voor bijna 20 minuten. Opener ‘Speak to the wild’ klinkt bij wijlen interessant, maar verbleekt uiteindelijk in zijn simplistische opbouw en eentonigheid tot een matig opwarmertje. ‘Forevermore’ is van een heel ander kaliber: meer dan elf minuten harmonische tegendraadsheid over de liefde, vergezeld van een erg hoog Sonic Youth-gehalte. En wanneer Moore “That’s why I love you forevermore / that’s why I want you forevermore” keelt, hopen wij vurig dat hij het over Kim Gordon heeft. Ook tijdens ‘Tape’, een kleine miskleun, blijven wij dan maar diezelfde verwachting koesteren.
Even later lijkt de Amerikaan een acuut gevoel voor ritme te krijgen. Tijdens de titelsong, tevens het voorproefje van het album, prolongeert hij met nineties rock à la Pavement en gitaren die niet alleen uit zijn op experimenteel geschreeuw. Vervolgens passeren ‘Detonation’ – goed, zonder meer – en ‘Vocabularies’ – matig nummer met een pseudo-dreigende sfeer – zonder al te veel overtuiging. Op noemenswaardig materiaal is het wachten tot het instrumentale ‘Grace lake’. Deze overdonderende noise-explosie mikt kanonskogelsgewijs op onze trommelvliezen, en tussendoor houdt de ritmesectie van Googe en Shelley de touwtjes strak. Afsluiten doen de nerveuze gitaarriffs in ‘Germs burn’, een potje oorlog tussen de verschillende instrumenten waar Thurston af en toe doorheen buldert.
‘The best day’ is een album zoals je het kan verwachten van een stichtend lid van Sonic Youth: gecontroleerd buiten de lijntjes kleuren met geregeld een wall of sound om U tegen te zeggen. Al presteert Thurston Moore toch nog net iets beter als hij samen met Lee Ranaldo en Kim Gordon kan componeren. Maar als het voormalige echtpaar nooit meer zou samenwerken, mogen de klanken van de Sonic Youth-leden gerust individueel door onze platenspeler gieren.
Thurston Moore aan het werk zien kan binnenkort in Antwerpen (Arenbergschouwburg, 14.11, info & tickets) en Den Haag (Crossing Border, 15.11, info & tickets)
Album verdeeld door Beggars
