Schijnbaar achteloos slingerden Justin Young en z’n vrienden in 2011 en 2012 van aan de overkant van het Kanaal de ene topsingle na de andere in ons gezicht. Van ‘If you wanna’ over ‘Nørgaard’ tot ‘Teenage icon’: stuk voor stuk waren het nummers van een Ramones-achtige vitaliteit en lengte. Na de bootladingen hits van ‘What did you expect from the Vaccines?’ en ‘Come of age’ besloot The Vaccines het over een andere boeg te gooien. ‘English graffiti’ (2015) moest om het album draaien, niet om de airplay. Het leverde hen dan wel eindelijk wat meer respect op van de serieuze muziekpers, veel fans van het eerste uur voelden zich niet helemaal op hun gemak bij de nieuwe Vaccines. Ook bij de bandleden zelf wrong het overigens: drummer Pete Robertson wuifde de groep in 2016 zelfs vaarwel.

Na een poosje bezinnen kropen de Britten weer de studio in voor hun vierde album. Het resultaat heet ‘Combat sports’, en is een duidelijke terugkeer naar hun beginjaren. Het fantastische ‘Put it on a t-shirt’ is met zijn extreem meezingbare refrein vintage Vaccines. ‘I can’t quit’ beukt er lekker op los, en het kwieke tempo van ‘Surfing in the sky’ bezorgt ons elke keer een runner’s high. Getuige het lichtvoetige ‘Your love is my favourite band’ hebben Youngs pennenvruchten nog steeds weinig om het lijf, maar hey, naar The Vaccines luisteren voor de diepzinnige teksten is als naar Sporting Lokeren gaan kijken voor het goede voetbal. Plezier maken en energie brengen, daar is het de Londenaars om te doen, en daar slagen ze in deze openingsminuten met verve in.

Daarna worden de teugels wat gevierd. ‘Maybe (Luck of the draw)’ en ‘Young American’ zijn rustpunten, maar laat dat rusten nu net iets zijn waar The Vaccines niet bijster in uitblinken – zie ook ‘Family friend’ van op hun debuut. De Britten lijken het zelf te beseffen, want de overcompensatie volgt meteen: in het drammerige ‘Night club’ wordt zo geforceerd feest gevierd dat het haast Nieuwjaar lijkt. Een zonnige falsetstem valt door een vergrootglas in ‘Out on the street’ en weet de drums nog eens in lichterlaaie te zetten. Het is net die vonk die ‘Someone to lose’ en ‘Rolling stone’ missen: alleraardigste nummers, maar niet zo strak en gespierd als sommige van hun voorgangers.

Met hun gebalde vierde – de plaat klokt af op een halfuur – doen The Vaccines opnieuw waar ze vroeger zo goed in waren: aanstekelijke, euforische indierock maken. Een knock-out zit er niet in, maar met een paar stevige rechtse hoeken haalt ‘Combat sports’ het wel op punten.

The Vaccines staan op 05.07 op de Main Stage van Rock Werchter.