The Antlers, een drietal uit Brooklyn, doen op hun vijfde langspeler ‘Familiars’ weer waar ze verdomd goed in zijn: een aanslag op de traanklieren plegen. Hun doorbraakplaat ‘Hospice’ ging over de relatie tussen een terminale kankerpatiënt en haar verzorger. In hoeverre frontman Peter Silberman zichzelf in die tweede rol zag, is nog steeds onbekend. ‘Burst Apart’ uit 2011 was dan weer een poging tot bijeenschrapen en begrijpen wat er fout was gegaan. De band deed dat op hun meeste toegankelijke manier tot nog toe. ‘Familiars’ grijpt namelijk terug naar de aanslepende, met blazers versierde songs die het van de grote opbouw en de moeizame klim moeten hebben. De jongens klinken heel wat minder urgent dan op ‘Burst Apart’, afklokken onder de vijf minuten lukt The Antlers op deze nieuwste maar één keer.
Wat deze drie releases wel gemeenschappelijk hebben, is de trieste, melodische sfeerschepping begeleid door de falsetto van Silberman die op hun vijfde helderder dan ooit klinkt. Deze keer heeft de groep het over innerlijke demonen en dialogen en het verschil tussen je verleden en de persoon die je nu bent. ‘Familiars’ klinkt echter ook als een opluchting en als een last die van hun schouders valt, al voelt de muziek, hevig geïnstrumenteerd, vaak nog even zwaar of zelfs zwaarder aan dan gewoonlijk. Het is een heel samenhangende plaat geworden die zichzelf voortsleept in een trage cadans. In elk nummer wordt bovendien de ongelooflijke schoonheid benadrukt door aanzwellende blazers.
Tijdens het beluisteren van The Antlers doe je geen banale dingen, maar luister je. Liefst van al nog op die momenten wanneer je je in een dekentje van zelfmedelijden wilt hullen.
The Antlers live zien kan binnenkort in Brussel (AB, 01.10, info & tickets) en Amsterdam (Paradiso, 03.10, info & tickets).
Verdeeld door PIAS
