Kleine jongens worden groot. En in het geval van Denzel Curry gaat dat schrikwekkend snel. Twee jaar na ‘Imperial’ keert de vuilbekkende jonge snaak uit Florida terug met ‘TA13OO’ – een coming-of-age-album zowaar.

Dat Denzel Curry zijn tijd ver vooruit is, wisten we al. Als een voorloper van de Soundcloudgeneratie wist hij jaren geleden al de voordelen en het bereik van het medium naar zijn hand te zetten. Maar zelden worden de pioniers herinnerd tussen de influx aan Lil’s en andere stilistische hoogstandjes.

Tijd dus voor Curry om zijn plaats tussen de groten op te eisen. En hoe. Ambitieus als hij is, splitste hij zijn album op in drie delen; ‘Light’, ‘Grey’ en ‘Dark’ verschenen zowaar op drie opeenvolgende dagen. Samen vormen ze ‘TA13OO’, een ambitieus werk dat gedrenkt is in ‘s mans verleden en evenzeer zijn indrukwekkend ontwikkelde talenten een plaats geeft. Die van meesterverteller met een kritische blik op de maatschappij, bijvoorbeeld.

Wie Curry gewoon is, trekt misschien wel rare oren bij het horen van ‘Taboo’, Black balloons’ en ‘Cash maniac’, de eerste nummers van ‘Light’. De vinnige raps worden achterwege gelaten en er is zowaar een zweem van soul te bespeuren. Op verrassend kwetsbare wijze probeert hij via zijn alter ego Denny Cascade een misbruikte vriendin steun te bieden in ‘Taboo’, om daarna zijn eigen pijn te adresseren in ‘Black balloons’. Maar dan duikt Charlie Heat op, de producer die onder meer heel wat beats richting G.O.O.D. Music en Kanye West stuurt. Het resultaat is ‘Sumo’, een ouderwetse Curry-banger waarin hij over vieze beats heen rapt in zijn kenmerkende stijl.

Over dan naar de tweede act, ‘Grey’. ‘Super saiyan superman’ verraadt dat Curry toch nog altijd dezelfde speelse jongen is die zichzelf graag vergelijkt met de Dragonball Z-helden, maar de song geldt slechts als een doorgang naar het betere werk van ‘Gray’. ‘Switch it up’ en ‘Mad I got it’ zijn de sleutelnummers van ‘TA13OO’. De verbinding tussen licht en donker, waar hij op zoek gaat naar zijn eigen depressie en worstelt met de jaloezie van anderen. Curry geeft blijk van een levenswijsheid die zijn leeftijd (amper 23!) overstijgt, en plaatst zich zo bij de hedendaagse ‘conscious rappers’ zoals pakweg Vince Staples.

Daarna gaat hij ietsje harder. De hook van Billie Eilish en de feature van J.I.D. doen ‘Sirens’ nog ietsje gematigder aanvoelen dan wat de onverholen politieke aanklacht echt is, en met ‘Clout Cobain’ zet hij pas echt zijn kunnen in de verf. Het verwachtingspatroon van zowel publiek als muzieklabels wordt aan de kaak gesteld in een hoogstandje van de soundcloudrap. Hij mixt probleemloos beats met de onmiskenbare invloed van de vroege jaren 2000 emomuziek en andere obscure indierockinvloeden.

Een kind van zijn generatie, dat is Curry nog het meest. Eentje die de verwachtingsmodellen wist los te laten om zo zijn invloeden knap te laten versmelten. Dat komt nog meer tot uiting op zijn derde act, ‘Dark’. Zachtjes komt het op gang met ‘The blackest balloon’, maar wanneer ‘Percs’ zijn opwachting maakt, komt ook het derde deel helemaal los. Finatik N Zac heeft vanachter zijn knoppen een pompende, bijna hypnotiserende track getoverd, waarover Curry hard gaat. Al bijtend maakt hij een overzicht van de huidige staat van hiphop, waarbij het niet nalaat om zichzelf veren in zijn gat te steken. Typisch machogedrag, maar Curry heeft gelijk en komt er ook uitstekend mee weg. Zeker omdat hij onze hang naar beats weet te bevredigen met ‘Vengance’, waar JPEGMAFIA zowaar klinkt als Kele van Bloc Party en ze samen met ZillaKami een lugubere en duistere song afleveren die nog lang in de krochten van onze geest zal weerklinken.

Nog een laatste keer trekt hij zich op gang met ‘Black metal terrorist’, een knipoog naar ‘ULT’ uit zijn vorige album. En hoewel het op zich de afsluiter is van ‘TA13OO’, is het waarschijnlijk ook de meest essentiële van zijn discografie: de brug tussen ‘Imperial’, de ‘13 EP’ van vorig jaar en het prijsbeest van dit jaar. Na de laatste beats blijven we vooral vol bewondering achter. ‘TA13OO’ is een klein meesterwerkje, uit een misschien wel onverwachte hoek. Maar vooral is het een baken van hoop dat een generatie rappers misschien toch niet verloren zal raken. Zolang ze maar de drive en het talent van Curry kunnen benaderen.

En Denzel, hij is op weg naar het sterrendom.