Amper elf maanden na de release van ‘Hard love’ laat Timothy Showalter alias Strand of Oaks alweer nieuw werk op de wereld los. Naar eigen zeggen ging het om materiaal waarop hij bijzonder trots is maar dat te weird was om op de voorganger te passen. De songtitels op ‘Harder love’ lieten tevens twee alternatieve versies van voorheen opgenomen materiaal zien. De stap naar de wat denigrerende verzamelnaam ‘B-kantjes’ is niet ver meer weg dan. Het oorspronkelijke enthousiasme omtrent een nieuwe Strand of Oaks maakte plaats voor een zekere vertwijfeling.

Het uiterst relaxte vooruitgeschoven ‘Passing out’ was ondanks zijn huilende gitaarlijn niet van die aard om alle twijfels weg te werken. Een degelijk rocknummer, al haalt Showalter die lat altijd wel. En wat is hier te vreemd aan om het te schoppen tot de voorganger? Ook van titeltrack ‘Harder love’ zijn we niet kapot. Showalter maakt hierin nog eens duidelijk dat hij al lang geen verstilde folk meer maakt en er meer van houdt om rechttoe rechtaan te rocken in de nineties stijl van Dinosaur Jr. Een evolutie die hem overigens geen windeieren legde – getuige daarvan het unaniem positief ontvangen doorbraakalbum ‘Heal’.

De twee nummers die al op ‘Hard love’ stonden krijgen versies die niet hoeven onder te doen voor de originele, maar die ook niet per se overstijgen.‘Cry’ krijgt deze keer een country-achtige uitvoering met mandoline en ‘On the hill’ hakt er iets minder hard in dan het een klein jaar geleden deed. Die tendens om iets meer ingehouden te rocken zet zich door op ‘Sober’ en ‘Dream brother’. De gitaarlijnen refereren naar de grunge zonder echter alles en iedereen uit de weg te willen ruimen, wat best wel werkt eigenlijk. De gedachte bekruipt ons dat dit knappe volwaardige staaltjes zijn van Showalters talent en het etiket van B-kantje ruimschoots overschrijden.

Het beste wordt voor het laatste gehouden. ‘Rain won’t come’ is zonder meer een van de mooiste dingen uit het oeuvre van Strand of Oaks. De laatste minuut, waarin Showalter al zijn emoties tentoonspreidt naast de rollende drums en de spaarzame toetsen, is ronduit fenomenaal, waarna het plots toch nog weird wordt. ‘Wicked water’ start als een reggaesong tot plots een allesoverheersende synth het nummer kaapt en de gitaren resoluut naar het achterplan verwijst. Het werkt. En met ‘Chill tent’ ruilt Showalter de rock zelfs helemaal in voor synthpop. ‘Calm down, take it easy’, bezweert hij ons te midden van een warm bad vol electronica. Moeilijke boodschap bij zo’n opwindend nummer.

Eerlijk? ‘Hard love’ vonden we lang niet zo goed als ‘Heal’ en ook ‘Harder love’ overtreft dat kleine meesterwerk niet. Maar wat ons betreft heeft hij er een nieuw in de vingers als hij verder het pad van het laatste drietal van ‘Harder love’ bewandelt. Misschien binnen elf maanden?