In het zog van pletwals Kathleen Hanna en diens baanbrekende Bikini Kill, maakte Sleater-Kinney in de jaren 90 onmiskenbaar deel uit van de Riot Grrrl beweging, al kan je stellen dat het trio hun feminisme naast altijd al iets minder expliciet ook minder exclusief bracht. Alvorens in 2006 een sabbatical van maar liefst acht jaar in te lassen evolueerden Corin Tucker & co van een sterk door Sonic Youth beïnvloede schreeuwpunkband naar een meer allround indiecombo dat steevast garant stond voor krachtige, door merg en been snijdende en uiterst gevarieerde artrock.
Wie ze nog niet in zijn bezit heeft en ergens nog wat centen heeft liggen, raden we trouwens ten sterkste de vorig najaar verschenen geremasterde verzamelbox Sleater-Kinney studioalbums aan, want de dynamiek tussen frontvrouwen Tucker en Carrie Brownstein, die bij trouwe IFC-kijkers ondertussen bekend staat als scenariste en actrice in de satirische tv-serie ‘Portlandia’, zorgde in het verleden met de regelmaat van de klok voor gensters. De heruitgaves gingen gepaard met het in diverse kringen op gejuich onthaalde nieuws dat de band niet alleen live de draad weer oppikte, maar dat eveneens nieuw werk in de pijplijn zat.
Anno 2015 bewijst ‘No cities to love’ dat Tucker en Brownstein het songschrijven nog steeds niet verleerd zijn, dat ze van bezadiging allerminst last hebben, en dat ze nog altijd niet van de klank van een basgitaar houden en liever alles met enkel drums en gitaren oplossen. Met hun alternatieve gitaarstemmingen, tegendraadse en geregeld erg hoekige ritmiek en klankkleurende noise-erupties vermijden de Amerikaansen ook nu vakkundig de meest platgetreden paden van de rockmuziek. Dit neemt echter niet weg dat zoetgevooisde achtergrondstemmen (‘Fangless’), lichtelijk pompeuze breaks (‘Bury our friends’) en uiterst aanstekelijke refreinen (‘A new wave’) alsnog hun weg naar deze langspeler wisten te vinden.
Van bij de eerste noten van de maatschappijkritische opener ‘Price tag’ overvalt je overigens het gevoel dat Sleater-Kinney nooit helemaal weggeweest is, terwijl we dan weer wel getroffen worden door de gebalde snedigheid die doorheen het hele album uiting geeft aan een gejaagde hoogdringendheid. Hoewel ‘No cities to love’ nergens overkomt als een herhaling van eerder werk, klinkt de plaat als een logisch vervolg op het lang als orgelpunt en zwanenzang beschouwde ‘The woods’; Sleater-Kinney is met andere woorden helemaal terug waar het moet zijn.
Sleater-Kinney live aan het werk zien kan binnenkort in Amsterdam (19.03, Paradiso, info & tickets) en Antwerpen (21.03, TRIX, info & tickets).
Album verdeeld door Konkurrent
