Noah Melis: drummer van Bed Rugs, aan de bak bij Borokov Borokov, uitbater van Antwerpse koffiebar/platenwinkel Me & My Monkey én maker van dit solo-album. Oftewel de man met dagen die 37 uren tellen. Wanneer Melis volledig zijn goesting kan doen met muziek, hoor je waar het hallucinante randje van Bed Rugs vandaan zou kunnen komen. Na een uitgebreide gedragsanalyse van dit verlegen hondje staan psychedelica centraal in de voorgeschreven behandeling.  

Dat klinkt in ‘Good dog bad dog’ als Kevin Parker die zijn antidepressiva vergat te nemen in een pre-’Currents’ tijdperk. Of Pond die voor de verandering ‘s morgens Rilatine slikt. ‘Dream house’ doet denken aan de meditatieve Mac Demarco van ‘On the level’ en soms schemert in de verte ook het alter ego van Devendra Banhart door. Voor een wandeling door de wereld van David Lynch heb je niet eens bedwelmende middelen nodig en volstaat een luisterbeurt van ‘Barking outside’.

De roes die opgewekt wordt na welgeteld anderhalve seconde, verraadt een gevoelsmatige obsessie voor details. We raken de tel van verschillende soorten slimme bliepjes telkens kwijt, maar ze dragen wel degelijk allemaal bij aan het weidse gemoedsspectrum die opgeroepen wordt. Het relatief lichtzinnige ‘I wonder’ staat in schril contrast met de duistere desoriëntatie van ‘Slow down’. Waar ‘Dream house’ uitnodigt tot een powernap, draagt het repetitieve ‘The long way home’ dan weer iets meeslepend over zich.

De inkleding lijkt aanvankelijk weinig om het lijf te hebben. Niets is echter minder waar, want achter de artwork (lees: foto van een broodje in een zo hoog mogelijke resolutie) zit werkelijk een verhaal. Vormgever Oliver Ibsen legt uit dat de hoes een hotdog zonder worst is, een verlegen broodje en dat de link met Shy Dog zo snel gelegd is. De video voor ‘Dream house’ is een collage van Buffy The Vampire Slayer-fandom en Noah Melis die een hond knuffelt. Wij hebben de volle drie minuten en 53 seconden gekeken. Vier keer. Het is het werk van Marine Dricot die overigens ook de video ‘Walk’ van Girls In Hawaii maakte.

Uiteindelijk kunnen we bij de diagnose van Shy Dog stellen dat deze borderline collie je meezeult in alle hoogtes en laagtes. Noah Melis vertelde in een interview met De Morgen dat hij hoopt dat mensen zijn album kopen voor de mooie hoes en dat de muziek dan een aangename verrassing is. We kunnen gerust stellen dat het eigenlijk omgekeerd werkt en dat deze plaat een plaatsje in je collectie waard is voor de muziek die erop staat. Ze zeggen wel eens dat blaffende honden niet bijten. Wat ze er niet bij vertellen is dat bescheiden exemplaren als deze zich met doordringende melodieën venijnig in je oorlel vastbijten.

Shy Dog is deze maand nog aan het werk te zien op 13.11 in de Muziekodroom Hasselt (info en tickets), 16.11 Snuffel Brugge (gratis) en 30.11 in Trefpunt Gent (info en tickets).